Ingezonden: Amnestie in discussie

Dezer dagen is het actueel dat op alle(erlei) niveaus over de (aanzet) van een aantal parlementariërs om een amnestiewet (eigenlijk om de amnestiewet van 1992 te wijzigen) in de assemblee te doen aannemen flink wordt gediscussieerd.

Het vraagstuk heeft naar mijn mening teveel maatschappelijke aspecten om daarover in een kort artikel alles te zeggen, hetgeen ook niet de bedoeling is.
In feite draait de amnestie kwestie in de discussie over het algemeen om Desi Bouterse, president van de republiek Suriname, hoewel er in concreto minstens 24 verdachten zijn geïdentificeerd.

Wat mij betreft ligt het voor de hand dat het volk dat een persoon die in het constitutioneel bestel formeel voor moord wordt vervolgd, tot president van het land kiest, binnen hetzelfde constitutioneel bestel indien het instrumentarium aanwezig is de persoon vrijwaart voor vervolging.
De opvatting dat amnestie geoorloofd is, wordt n.m.m. ook gedragen door het gestelde in de memorie van toelichting van de amnestiewet van 1992 te weten 'amnestieverlening kan b.v. gericht zijn op het vergemakkelijken van de overgang van een autocratisch naar een democratisch stelsel'.

Hoewel in de discussie over de kwestie velen, juristen en niet juristen, angstvallig de kwalificatie moord willen vermijden blijft dat onze realiteit. In de spraakmakende gemeente, inclusief de politieke elite zijn er uiteenlopende opvattingen.
Ik constateer dat het zo vaak door Hugo Essed geëntameerde antagonisme maakt dat de voor en tegenstanders, van intellectueel tot de niet zo goed geïnformeerde, van vooraanstaande politici tot jonge broeken als Melvin Bouva ieder slechts de argumenten die in zijn kraam te pas komen benadrukt.

Het komt mij voor dat verschillende spelers hier toch ernstig over de schreef zijn gegaan door een onbehoorlijke aanval te richten op het rechtsprekend orgaan met allerlei ongegronde beschuldigingen van politieke motivering aan haar adres.

President Desi Bouterse heeft in de afgelopen periode na zijn verkiezing tot president van Suriname bij verschillende gelegenheden op vragen van journalisten over de kwestie steeds geantwoord (en verwezen) dat de zaak bij de rechter zit en dat een richtige zaak is. Hetzelfde geldt voor de voorzitter van de Nationale Assemblee, voor André Misiekaba en ook voor Melvin Bouva evenals voor de minister van Justitie en Politie.

Als men nu tot inzicht is gekomen dat er amnestie moet worden verleend neemt de president het voortouw om weer op de tour van beschuldigingen aan het adres van het rechtsprekend orgaan over te gaan. Deze gedragslijn is onaanvaardbaar. De president en de zijnen moeten beseffen dat zij grote verantwoordelijkheid dragen in deze gemeenschap en daarom dat pad moeten verlaten.

Ik besef dat in ons rechtssysteem het al lang bekend is dat de rechtspraak onder druk staat, mede door een te kort en dat er niet voorbij mag worden gegaan aan het feit dat er vraagtekens zijn bij het functioneren van de Rechterlijke Macht in het algemeen. Ik behoor ook niet tot degenen die steeds beweren dat de rechterlijke macht niet publiekelijk besproken mag worden,maar tegen de door president Bouterse en anderen zoals Melvin Bouva, vooral Rashied Doekhie gevolgde gedragslijn, moet ernstig worden geprotesteerd.

Armand W. van der San