Column: Dolfijnen in de regen

Natuurlijk mocht ik mee. Strikt genomen maakte ik inderdaad geen deel uit van het team van medewerkers maar ik had er genoeg persberichten voor geschreven. En die hadden zowaar nog het nieuws gehaald ook. Nou dan. Zo kon het gebeuren dat ik afgelopen zaterdag voor het eerst in jaren weer eens een personeelsuitje mocht beleven.

De laatste keer moet ergens begin jaren ’90 zijn geweest, toen ik bij een groot pr-bureau werkte. Daarna koos ik - en niet alleen omdat er doorgaans niets te beleven was tijdens personeeluitjes maar vooral omdat het me heerlijk leek om voortaan mijn eigen tijd in te delen en mijn eigen opdrachten te selecteren - voor een zelfstandig bestaan als freelancer. Zelf personeel aannemen was altijd zo ongeveer het laatste waar ik aan moest denken. Maar ik had me erbij neergelegd dat ik het mijn verdere leven vermoedelijk zonder personeelsuitstapjes zou moeten stellen. Zeker, ik miste vaak genoeg de vrijdagmiddagborrel op het werk maar na twee, drie telefoontjes vond ik meestal wel iemand die bereid was in het café als dorstige en onderhoudende collega op te treden.

Maar zaterdag was het heel anders. Het ging om het eerste personeelsuitje van kindermuseum Villa Zapakara. We waren met zijn twaalven: directie, medewerkers en die ene freelancer van de persberichten en publiciteit. Het museum was ’s middags twee uur eerder gesloten dan normaal omdat we de rivier op zouden gaan. Goed gevulde koelboxen mee, voldoende proviand aan boord.

Nou had het die middag al flink geregend maar de opklaringen konden elk moment doorzetten zodat we vanaf de boot nog van een aangename namiddag zouden genieten. Dacht het niet. Op weg naar Leonsberg nam het zicht af tot hooguit honderd meter voor een nieuwe sibibusi losbarstte. We haalden het net vanuit de auto naar het afdakje van de warung. Daar volgde crisisberaad. Mocht er ook maar iemand bang zijn, geen zwemdiploma bezitten, aanleg hebben voor zeeziekte of met een ander onoverkomelijk bezwaar zitten, dan zouden we de trip afblazen en een potje gaan bowlen in Suit. Ook heel leuk. Maar terwijl het water steeds harder naar beneden kletterde bleek het personeel unaniem. Weer of geen weer: we gingen gewoon de rivier op.

De steiger bij Leonsberg is best lang wanneer het hard regent en je maar beter geen sprintje kunt trekken op de spekgladde planken. Maar aan boord zat de stemming er meteen in. Die koelbox was niet voor niets mee en hoewel het flapperende zeil aan weerszijden niet bepaald waterdicht bleek, voelde niemand hoe koud en nat het eigenlijk was. Na een kwartier nam de regen af. We rolden de dekzeilen omhoog terwijl de bootsman een cd met hindoestaanse hits opzette. En jawel hoor: nog geen vijf minuten later zagen we de eerste vinnen. Iets later had iemand duidelijk een roze buik waargenomen. En verderop sprong er zelfs eentje in volle glorie boven de waterspiegel. Ze zijn muzikaal en stemmingsgevoelig en binnen de kortste keren bleken ze niet meer weg te slaan bij onze boot. Tot we heel even onze aandacht naar de pasteitjes en de huzarensalade verplaatsten. Dat moet hen op een idee hebben gebracht. Een beetje dolfijn krijgt op een goed moment ook trek natuurlijk.

Wij koersten door naar een voormalige plantage aan de Commewijnerivier. Daar staat een motel met een stuk of wat kamers en een prima keuken. Bara’s, doksen, sardientjes, chutney. De houten steiger werd intussen haarscherp uitgelicht door de ondergaande zon, die overigens vrijwel elke dag een ijzersterke reden vormt om in Suriname te zijn. De lucht verschoot in razend tempo van kleur.

Terug in de boot werd ik plots overvallen door een haast euforische stemming. Of zou het aan de koelbox hebben gelegen? Maar in een onbewaakt ogenblik bedacht ik dat ik later, veel later, wanneer er werkelijk helemaal niets meer te schrijven zou zijn, altijd nog een eigen bedrijf kon beginnen. Een branche schoot me niet meteen te binnen maar daar kwamen we wel uit. Het ging erom dat ik in het bedrijfsplan in elk geval personeeluitjes zou opnemen. Met de dolfijnentour bovenaan de lijst.


Diederik Samwel