column: Visserijcentrum ten koste van walvissen

Het volledig gerehabiliteerde Visserij Centrum Commewijne is onlangs opgeleverd. Een prachtig project dat tot doel heeft de kleinschalige visserij en alles wat daaruit voortvloeit te ondersteunen en de economie en de werkgelegenheid in het district een steuntje in de rug te geven.
Het project ziet er schitterend en veelbelovend uit en is grotendeels gefinancierd door de Japanse overheid.

Persoonlijk heb ik er altijd moeite mee wanneer grote mogendheden met geld strooien. Net zoals de inboorlingen een paar eeuwen geleden dansend en lachend spiegeltjes en kraaltjes van de grote blanke man in ontvangst namen, zo lachen onze hoogwaardigheidsbekleders hun tanden bloot wanneer zij de sleutels overhandigd krijgen van een of ander gefinancierd project. De geschiedenis heeft ons geleerd dat wanneer het Westen of andere geïndustrialiseerde landen geld doneren, er altijd een addertje onder het hoopje dollars of euro’s ligt.

Zo ook met dit project. In de International Whaling Commission (IWC) krijgt Japan steun van Suriname in zijn jacht op walvissen. Net als bij de andere merendeels arme derdewereldlanden die Japan hierin ondersteunen, krijgt Suriname als beloning enkele financiële kruimels toegeworpen waaronder het bovengenoemd project.

Japan is al decennia lang een van de grootste jagers op walvissen. Zowel het vlees als het vet zijn gewilde producten in Japan. Ik kan me nog herinneren dat ik als kleine jongen op de lagere school meedeed aan een tekencampagne, waarbij wereldwijd duizenden en duizenden schoolkinderen tekeningen moesten maken die vervolgens naar de Japanse regering werden gestuurd, met de oproep de jacht op walvissen te staken. Vermoedelijk zullen deze tekeningen op vriendelijk en knikkende wijze in ontvangst zijn genomen om vervolgens te worden verbrand, waarna de harpoen weer even vrolijk ter hand werd genomen.

In een interview vroeg een Japanner ooit eens wat een walvis zo beter maakt dan bijvoorbeeld een koe of een varken, waarvan er in het Westen miljoenen onder erbarmelijke omstandigheden in stallen worden gepropt om vervolgens, na een soms bijzonder wrede slachting, op een bord te belanden. Ik heb persoonlijk nooit een walvis in zijn natuurlijke habitat mogen bewonderen, maar verschillende van mijn vrienden hebben dit genoegen wel gehad en zijn er tot op de dag van vandaag bijzonder van onder de indruk. Eigenlijk behoeft het geen uitleg dat het misdadig is dat zulke kolossale en wonderbaarlijke dieren door ons nietige mensen worden afgeslacht om in de sushi te belanden en als gevolg daarvan met uitsterven worden bedreigd.

Terwijl ik met deze column bezig was, kwam er een persconferentie van de Paramaribo Zoo waarbij aan de bel werd getrokken over het verschrikkelijke leed dat dieren in Suriname wordt aangedaan. In beeld was een uil die als gevolg van een schot uit een jachtgeweer een vleugel kwijt was. Er werd verteld over dieren die zijn verwaarloosd en door mensen zwaar zijn mishandeld of voor dood zijn achtergelaten. Wat bezielt iemand om op een uil te schieten? Wat voor een primitief wezen moet iemand zijn om een moeder aap dood te schieten terwijl zich een jonge aap aan haar vastklampt? Hoe simplistisch moet je wel niet zijn om een aapje aan een ketting vast te leggen zonder regelmatig voeding of drank te geven of in een kooitje gevangen te houden waar qua omvang niet eens vogel in past?

Diep in het hart koestert iedere columnist de fantasie dat met een goede column er een maatschappelijke verandering wordt teweeggebracht. Ik droomde al van het beeld dat na het lezen van mijn column over de walvissen onze regering symbolisch de middelvinger zou opsteken naar Japan en door mijn toedoen een paar walvissen zouden worden gered. De berichten van de Paramaribo Zoo brachten me echter weer met beide benen op de grond. We zijn een primitief land vol inboorlingen, die onschuldige en hulpbehoevende dieren wreed behandelen en dansjes doen voor spiegeltjes en kraaltjes.

Henry Carbière Falls
Voor reacties: carbiere@sr.net