Ontheemde Palestijnen die het noorden van Gaza ontvluchten vanwege een Israëlische militaire operatie, verplaatsen zich naar het zuiden in een voertuig vol persoonlijke bezittingen. (Foto: Reuters)
Menselijkheid begint bij elk individu. Het vraagt dat we elk ander zien en behandelen als onszelf, en het goede in ons laten overheersen, ook in de kleinste daden dichtbij huis. Als we een dakloze een bordje eten verschaffen, een oudere helpen de straat veilig over te steken, of een helpende hand bieden bij het oplossen van dagelijkse moeilijkheden van onze buren. Als we onze honden die we niet meer willen niet op straat loslaten, maar een nieuw thuis geven. Dieren verdienen ook een menswaardig bestaan. Respect geven en hebben voor elkaar.

Maar hoe anders is het op wereldniveau. In een wereld waarin beelden van menselijk lijden dagelijks onze schermen overspoelen, lijkt de menselijkheid steeds verder te vervagen. Internationale organisaties zoals de Verenigde Naties en de grote mogendheden zijn snel met het uitspreken van veroordelingen over de gruwelijkheden die plaatsvinden in conflictgebieden zoals Gaza. Toch blijven deze woorden vaak hol en zonder daadkrachtige stappen om het onvoorstelbare leed daadwerkelijk te stoppen.

Hier ontstaat de schrijnende paradox: dichtbij huis tonen we compassie en zorg, maar op het wereldtoneel blijven we steken in politieke spelletjes en diplomatieke vaagheden. De wapens blijven stromen, geleverd door landen die publiekelijk hun afkeuring uitspreken, maar achter de schermen hun economieën voeden met de handel in dood en vernietiging. Het is een cynisch mechanisme waarin menselijkheid ondergeschikt wordt gemaakt aan macht en winst — een teloorgang van de humanity die bij onszelf begint.

Deze problematiek beperkt zich niet tot Gaza. Over vergeten brandhaarden zoals Jemen, Myanmar, Tigray en andere wordt nauwelijks gesproken. En dichterbij huis: Haiti. Het menselijk lijden daar is niet minder groot, maar de aandacht verslapt. De internationale gemeenschap lijkt het vermogen te missen of de wil niet te hebben om het geweld te stoppen, waardoor miljoenen ontheemden, gewonden en doden deel uitmaken van een steeds grotere, maar onzichtbare crisis.

De Verenigde Naties, ooit opgericht met de nobele doelstelling om vrede en rechtvaardigheid te bevorderen, lijkt machteloos in het licht van geopolitieke belangen. Resoluties blijven steken in eindeloze debatten, veto’s en politieke blokkades. De vraag rijst: waar is de menselijke compassie gebleven binnen dit internationale web van belangen?

De hypocrisie is schrijnend. Landen die zelf wapens leveren en conflicten voeden, wijzen met een beschuldigende vinger naar anderen. Intussen betalen gewone mensen met hun leven, hun veiligheid en hun toekomst. Het is een tragedie die zich keer op keer herhaalt, zonder uitzicht op verandering.

Wat is er nodig om deze teloorgang van menselijkheid te keren? Meer dan ooit moeten we pleiten voor een herwaardering van menselijke waarden in het internationale beleid. Het is tijd voor concrete actie, voor het stellen van harde grenzen aan de wapenhandel, voor het prioriteren van vrede boven winst, voor het beschermen van het leven boven geopolitieke machtsspelletjes.

De wereld kan niet langer toekijken bij het lijden van miljoenen. Het vraagt betrokkenheid van ons allemaal – burgers, leiders en internationale instellingen – om de koers te veranderen. Want zolang we zwijgen en niets doen, sterft de menselijkheid beetje bij beetje. En daarmee verliezen we iets dat onherstelbaar is: onze gezamenlijke toekomst.

Indra Toelsie