Begin januari werd bekend dat Arons contract niet zou worden verlengd. Hij was een maand eerder op de hoogte gebracht, eerst via de mail, een paar dagen later per aangetekende brief. Vervolgens was hij zo verstandig deze mededeling niet zelf naar buiten te brengen. Want wat zou hij daar precies mee opschieten?

Sindsdien volhardt de SVB in stilzwijgen. Daar zijn ze heel bedreven in. Komt er per ongeluk toch een kritische vraag, dan hebben de bestuurders genoeg argumenten paraat. Al schemert daar altijd een vorm van verongelijktheid in door. “Huh? Wie zegt dat wij de bondscoach hebben ontslagen? Je moet het zo zien: zijn contract is niet verlengd omdat de doelstellingen niet zijn gehaald. Ga maar na: natio heeft zich vorig jaar niet geplaatst voor het eindtoernooi om de Gold Cup en evenmin voor de Copa America. Nou, dan zijn we toch klaar met de heer Winter? Bovendien kunnen we prima verder met assistent Roberto Gödeken. Die doet het namelijk fantastisch met Robinhood.”

Terwijl plaatsing voor het WK in 2026 van begin af aan het einddoel is geweest. Winter & co hadden vanaf maart 2023 krap tweeënhalf jaar om dat voor elkaar te krijgen. Allereerst door een fatsoenlijke organisatie rond het nationale team op te tuigen. Van een degelijke voorbereiding van interlands en het ruim van tevoren regelen van oefenwedstrijden en trainingskampen tot het aantrekken van een professionele staf, solide scouting van internationals in Europese competities plus intensieve begeleiding en verdere ontwikkeling van lokaal talent. Inderdaad, dat kost bakken met geld. En dat is er helemaal niet. Althans, dat beweren ze bij de SVB.

In coronatijd deelde de voorzitter van de SVB live op televisie de begroting van de WK-kwalificatie met de kijkers. Keurige spreadsheets met alle kosten en baten. Van vliegtickets tot de huur van accommodaties en voeding. Met name bij de uitwedstrijden loopt dat flink in de papieren. Daarom is het voor de penningmeester bij elke WK- of Nations League-loting maar weer afwachten welk moeilijk bereikbaar Caribisch eiland of afgelegen Midden-Amerikaanse land er uit de koker rolt. In 2021 kwam de voorzitter tot de conclusie dat alleen de kosten voor de vier wedstrijden in de eerste kwalificatieronde konden worden gedekt. Het kwam dan ook niet slecht uit dat Canada in de laatste poulewedstrijd de WK-aspiraties van Suriname met 4-0 aan diggelen schoot.

Wie alleen naar de jaarlijkse bijdragen van de FIFA kijkt, ziet dat de SVB voor alle (minstens tien) kwalificatiewedstrijden voor het WK-eindtoernooi in 2026 opnieuw geen sluitende begroting kan opstellen. Ook niet nu die op aandringen van de president met kasreserves van Staatsolie kan worden aangevuld.

Dit geldgebrek vormt een hard gegeven. Potentiële WK-deelnemers als pakweg Wales of Oostenrijk - verdienstelijke middenmoters in Europa - zijn heel wat minder kwijt aan reis- en verblijfkosten rond interlands dan een armlastig FIFA-land in de Caribische regio als Suriname. In zo’n geval moet de financiering ergens anders vandaan komen. Bijvoorbeeld door aan te kloppen bij geldschieters binnen en vooral ook buiten Suriname.

Dat was niet eens nodig. Nadat eind 2019 duidelijk was geworden dat de kansen op WK-deelname aanzienlijk zouden stijgen met de inbreng van Europese voetbalprofs, dienden zich meerdere kandidaat-sponsors aan. Die bedrijven, waaronder ook een paar grote internationale firma’s, waren zonder meer bereid de nationale selectie financieel te ondersteunen. Wel stelden ze één voorwaarde: financiële transparantie, oftewel inzage in de boekhouding van de SVB. 

Maar laat dat nou net een voorwaarde zijn waar de nationale voetbalbestuurders niet aan konden voldoen. Hoe is het mogelijk, vraag je je af. Wie op zoek gaat naar antwoorden, kan er met gemak een boek over schrijven. Of een keer op de koffie gaan bij Dean op Curaçao, Stanley op Aruba of Aron in Lelystad.