Hans Breeveld
Als parlementariër Ann Sadi zich niet zo verontwaardigd had uitgelaten over de inhoud van 'dat boek' en de president zich niet zo had geërgerd over de omslag daarvan dan hadden velen in Suriname de afgelopen week hun tijd zeker productiever besteed. Maar incidentalistisch als de Surinaamse politiek nu eenmaal is geworden – we hobbelen van incident naar incident - kost het veel moeite om je te onttrekken aan de waan van de dag.

De zaak van de doksenclub heeft in de loop der tijd veel aandacht gehad. De voorzitter van die club en nu schrijver van “het boek” weet hoe hij aandacht moet vragen voor zijn zaak. Keer op keer zocht hij terecht de media op. Als je – in een democratische rechtsstaat - zaken ervaart die het daglicht schuwen dan ben je vrij daarover te praten dan wel te schrijven. Andersdenkenden dienen in woord en  geschrift beargumenteerd te weerleggen wat volgens hen fout is.

In antwoord op de opmerking van Ann Sadi ging de president niet zo zeer in op de inhoud van het boek maar deed hij een beroep op de nationalistische gevoelens van de burgers bij het innemen van een standpunt. Het leek erop dat hij vond dat een buitenlander ons niet de les moet lezen en vooral niet de naam van onze hoogwaardigheidsbekleders moet bekladden.

Is het wel zo realistisch een volk te plaatsen voor deze keus: afstand nemen van een boek van een ‘buitenlander’ met een beledigende omslag ten opzichte van de president, of als volk tegen alle vormen van corruptie in ons land ten strijde  trekken en daarom juist het boek lezen.
Er zijn een paar democratische middelen als tegen jou in geschrift beledigingen worden geuit. Dit geschrijf zou met geschrijf of mondeling kunnen worden weerlegd.

- Men reageert niet naar de schrijver toe, maar steekt de hand in eigen boezem. Er wordt rechtgetrokken wat krom is. Dus zoveel mogelijk de corruptie bestrijden. 'Het boek' kan dan als een zoveelste wake up call dienst doen.
- De regering zou kunnen reageren eventueel middels de batterij aan personen die hen ter beschikking staat. Je zou dan epistels vol kunnen schrijven, maar het zou ook met weinig woorden kunnen. 

Ik herinner mij dat in de nadagen van het koningschap van koningin Beatrix een nichtje van haar, dochter van een van haar zussen, samen met haar vriend of verloofde een vernietigend interview over het Nederlands koningshuis had afgestaan. Over haast elk lid van de koninklijke familie was er een negatief verhaal verteld. De koningin deed niets anders dan de Regeringsvoorlichtingsdienst bekend laten maken dat het Koninklijk huis zich niet herkent in de inhoud van dat interview.

-De gang naar de rechter zou in mijn beleving de laatste stap moeten zijn. In ieder geval hoop ik niet dat de belastingbetaler direct of indirect moet opdraaien voor de kosten die hieraan verbonden zijn.
Onze hoogwaardigheidsbekleders moeten nu eindelijk gaan leren dat hoge bomen veel wind vangen. Maar sommige regeerders leren niet. Het was toch niet zo lang geleden dat een politicus op het Onafhankelijkheidsplein een artiest verbood het lied Libi kon tranga now te zingen. Eindstand: het lied werd op een van onze zenders een nummer 1 hit.

Als we straks dalen op de Democratie-index, de ranglijst die jaarlijks aangeeft hoe het staat met het democratisch gehalte in haast alle landen in de wereld, dan zullen wij ons weer verbaasd afvragen: “maar hoe komt dat?”
Overigens siert het geen enkele president die zich vanwege het zich beledigd voelen de grens opzoekt tussen rechtsstaat en machtsstaat. Het is beter compromissen te zoeken. Wat dacht u van het volgende compromis:
Gerard van den Bergh is heel goed in het verkopen van zijn zaak. Zou de president hem niet kunnen inhuren om zijn beleid te helpen verkopen en hem en passant helpen de corruptie te bestrijden?

Hans Breeveld