Er werden deskundigen geraadpleegd en er werd een lezing gehouden, die een ontnuchterend beeld gaven. Huiselijk geweld, en meer in het bijzonder het geweld tegen kinderen, heeft als het ware epidemische vormen aangenomen. Uit cijfers van de Unicef uit 2018 blijkt dat in ons land kinderen aan alle vormen van geweld worden blootgesteld. Voor psychisch geweld is dat 71,9%, voor lichamelijk geweld 72,4%, getuige zijn van geweld tussen volwassenen 27,5% en seksueel geweld tegen kinderen 11,1%. 

In de krant lazen wij begin dit jaar op de voorpagina de kop: Er is gewoon langdurig een (hete) strijkijzer op de arm van een meisje gehouden. Dit voorval is op ons aller hart ingebrand en heeft ons doen besluiten dat we als kerken structureel moeten werken aan gezonde gezinnen waar kinderen geliefd en beschermd worden. Dit zal constant werk zijn voor ons allemaal, een continu proces in ons pastoraal werk dat met voorrang aangepakt moet worden en waarbij onze voorgangers voorop dienen te lopen. De ernst van het geweld mag niet slechts met verontwaardiging veroordeeld worden. Iedere gemeente en parochie moet het in het beleid opnemen en zeer praktische stappen zetten om dit probleem aan te pakken.

Wat doet het geweld met onze kinderen?
Het geweld is zo erg en wijdverbreid dat kinderen ernstige trauma’s oplopen. Wanneer deze trauma’s niet worden onderkend en behandeld, kan het leiden tot een levenslange marteling voor de slachtoffers. In de psychologie wordt de term trauma gebruikt wanneer iemand na een schokkende gebeurtenis blijft steken in gevoelens van angst, woede of eenzaamheid. De gebeurtenis is in dat geval zo ongewoon pijnlijk, schokkend of extreem dat het niet lukt om ermee om te gaan. 

Er zijn niet genoeg psychologen, psychiaters en maatschappelijk werkers in ons land om deze epidemie aan te pakken; daarom moeten wij ons diepgaand laten informeren om de verschillende vormen van geweld te leren herkennen en vaardigheden aanleren hoe wij tenminste een eerste hulp kunnen bieden in afwachting van professionele hulp. Onze zorgverzekering biedt weinig ruimte om dit probleem grondig aan te pakken. Dit baart ons zorgen omdat de geestelijke gezondheid even belangrijk is als de lichamelijke gezondheid. Deskundigen hebben ons duidelijk gemaakt dat degenen die geweld gebruiken tegen kinderen meestal ook slachtoffer zijn geweest van hetzelfde geweld. We belanden zo in een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden.

Wat verlangen de slachtoffers?
Slachtoffers verlangen op de eerste plaats dat het geweld stopt. Wij mogen niet langer zwijgen wanneer in de eigen familie, bij buren of op school kinderen worden mishandeld. Daaronder mogen pesten en beledigen ook gerekend worden. Zwijgen maakt je medeplichtig aan een groot onrecht; toch zullen wij bij dit alles heel discreet hulp bieden met alle wijsheid die God ons geschonken heeft. De slachtoffers willen ook dat de dader wordt aangepakt. De dader is vaak ook slachtoffer geweest en heeft hulp nodig en niet alleen straf. Als christen zijn we soms te snel geneigd om de slachtoffers ertoe te bewegen de dader te vergeven. 

Vergeving betekent niet dat we zand erover gooien. Vergeving is nooit een goedkope kwijtschelding. De dader zal schuld moeten bekennen en vergiffenis moeten vragen. Hij moet ook bereid zijn boete te doen en in therapie te gaan. Wij begrijpen dat veel vrouwen afhankelijk zijn van een man voor inkomsten en daarom niet durven op te treden wanneer zij vormen van geweld en misbruik opmerken, stelt het CCK.