De 15 slachtoffers van de ingestorte goudput in Brokopondo zijn met veel smart ten grave gedragen. De uitvaartsdienst was zeer dramatisch: mannen, vrouwen en kinderen gilden het uit, jammerden luid, kermden haast oncontroleerbaar. Het verdriet was immens. "A keba, a dede, a keba!" roept een man wanneer uiteindelijk de laatste kist in de kelder wordt neergelaten.

De 15 jongemannen die op 20 november zijn omgekomen in het Matawaigebied, zijn begraven bij Rouwcentrum M.J. Poese te Latour. Het 16e slachtoffer die een dag later te Selakreek door een soortgelijke ramp is gevallen, is te Selakreek begraven. Bij het Rouwcentrum hadden de ordediensten - met name de psychosociale hulpverleners - hun handen vol om grotere uitspattingen te voorkomen. De ruimte leek af en toe te klein voor de menigte die afscheid wilde nemen.

President Chan Santokhi, minister Kenneth Amoksi die waarnam voor Regionale Ontwikkeling en Sport en vicevoorzitter van De Nationale Assemblee, Dew Sharman hebben de nabestaanden toegesproken en bemoedigd. Santokhi merkte op: "Slachtoffers die in de bloei van hun leven zijn weggerukt. Voor anderen misschien porknokkers of personen die illegaal bezig waren. Voor mij als president, als vader van het land, zijn het mijn dierbare landgenoten die zijn komen te ontvallen. Het lijkt ongelooflijk, maar het is de realiteit. Het is waar, het is geen droom dat onze broeders op deze tragische wijze zijn voorgegaan."

De president leest de namen voor voordat hij even later naar de rijen kisten gaat om afscheid te nemen: Rinaldo Linga, Chleo van Dracht, Maikel Pinas, Mack Intosch Finisie, Sempiesie Klassie, Nevell Daniel, Ortello Domini, Curtis Kodemus, Laurrijn Poeketi, Jean Pascal Deel, Shaquile Plet, Anghelo Waterberg, Guno Maasie, Kuwan Wee-Wee, Adebego Darson, Oswaldo Gazon, (Selakreek). 

De regering doet er alles aan om het leed van de nabestaanden te verzachten. Er zijn nog gesprekken gaande om hen nog meer tegemoet te komen. Santokhi en de andere sprekers roepen op om de overledenen te blijven gedenken.

Nog voordat het afscheid begon, zijn tijdens een voordracht de tranen de vrije loop gelaten. Vanaf dat moment is ruim twee uren gejammerd, gegild, gekermd. Soms was het zo erg dat mensen weggedragen moesten worden. De smart en het verdriet bij de mannen, vrouwen en kinderen was zeer intens. De dragemannen en -vrouwen, begeleid door verschillende muziekkapels en een brassband, zorgden voor een 'feestelijke sfeer'. Voor velen was het verdriet groter en gilden ze het uit, terwijl de kisten dansend langs hen werden gedragen naar de kelders. Bij de kelders was het een drukte vanjewelste. Afscheid nemen is hard, de een doet het snikkend, de andere scheldend. Huilend worden bloemen en kransen op de kisten gelegd, voordat de groeve wordt dichtgemetseld.