What you give is what you get!
28 Oct, 22:45
foto


Vanuit Stichting Suriname KennisNetwerk ben ik nauw betrokken bij de schoolkinderen te O.S. Afobaka, een school 20 jaar geleden opgericht door de gebroeders Rensch. Destijds een houten hutje waar kinderen uit het dorp naar ‘school’ konden, inmiddels een volwaardige school met 8 lokalen, 150 leerlingen en 15 leerkrachten. Na 20 jaar was het schoolgebouw verwaarloosd en is veel schoolmeubilair niet meer bruikbaar. Door inzet van de schoolleidster en vrijwilligers (en SKN) is met man en macht gewerkt om de school op te knappen. Onlangs is het 20-jarig jubileum van de school gevierd en met trots de nieuwe naam O.S. Bakaliba onthuld.

Verwaarlozing van schoolgebouwen komt in het binnenland vaker voor, zo hoorde ik. Basiszaken zijn gewoon niet op orde. Heb je meubilair nodig? Ja, dat hebben we voor je, zegt de ambtenaar, kom het maar halen! Het weinige geld van de school moet besteed worden om vervoer/mankracht te regelen/spullen te sjouwen. Moet de school onderhouden worden? De overheid zegt dat het gaat gebeuren, maar scholen moeten zelf onderhandelen met de technische dienst van het ministerie. Die komt niet opdagen als zij geen foerage van de school krijgen, slaapgelegenheid en/of gratis vervoer.

Wat opvalt is dat overheidsregels op papier goed vastgelegd zijn, in de praktijk voegt iedereen met een beetje macht wat extra regels toe voor eigen gewin; een DNA-lid dat roept dat de scholen zaken niet op tijd aanvragen, is (ziende)blind voor de kwalijke koehandel die zich onder zijn neus afspeelt. Deze onzichtbare vorm van corruptie kan bestaan omdat de overheid de eigen opgestelde regels/procedures niet handhaaft en controleert. Door deze handelwijze kunnen scholen geen kant op.

De overheid lijkt volledig afgesneden van de praktijk van beleid en wet- en regelgeving, kijkt de andere kant op, of geeft de schoolleiders de schuld.

De O.S. Bakaliba heeft het geluk om een schoolleidster te hebben die weet wat tegenslag is. Maar vooral ook hoe ze tegenslag om kan buigen om haar doel te bereiken. Ze vertelt:
‘De kinderen van Afobaka willen wel leren, ze verzuimen haast nooit. De meeste kinderen wonen niet met hun ouders (deze vertoeven in Paramaribo of Frans-Guyana). Die kinderen zijn bij oma, tante of buurvrouw worden aan hun lot overgelaten’.
‘Er zijn kinderen die komen letterlijk met een lege tas naar school. Geen broodje, geen schriften, geen potloodje. Regelmatig hebben kinderen honger, zijn hangerig en kunnen zich nauwelijks concentreren. Elk jaar word ik geconfronteerd met veel drop-outs. Afgelopen schooljaar zijn wij begonnen met een sociale kas. Waar elke leerkracht elke maand een minimaal bedrag zet van SRD 20. Daarmee kopen wij elke dag broodbeleg en brood voor de hongerige kinderen’.

‘We hebben haast geen (les)materiaal om expressievakken zoals handvaardigheid en gymnastiek uit te voeren. We proberen meer met restmateriaal te werken maar spullen zoals lijm, schaar enz. hebben wij ook nodig. Alles is zo duur geworden. We redden het gewoon niet’.
‘Onze school beschikt niet eens over een speelveld (gymveld). Lezen en schrijven in het Nederlands is een noodzakelijke eis, als we kinderen met een goede bagage willen laten doorstromen. We hebben de middelen niet eens om een schoolbibliotheekje neer te zetten’. 

Internationale Rechten Van Het Kind: Elke leerling heeft het recht om zo goed mogelijk onderwijs te krijgen. Een school heeft daarnaast ook oog voor de noden van de leerlingen, zoals een veilige en gezonde omgeving, voldoende gevoed om zich te kunnen concentreren. Een tafel waaraan je kan werken zonder dat die uit elkaar valt.
Onderhoud en facilitaire zaken op de scholen in Suriname zijn afhankelijk van ambtenaren, die vaak zelf uit alles een slaatje willen slaan… En of is er sprake van onzichtbare corruptie! Algemeen bekend en iedereen kijkt de andere kant op alsof het doodnormaal is.

Toen ik de schoolleidster vroeg wat haar drijvende kracht is om de school onder deze precaire situatie draaiende te houden, vertelde ze haar indrukwekkende levensverhaal. Als drop-out tienermoeder heeft zij soela’s moeten oversteken en de Toemoekhoemak-gebergte moeten verzetten om te komen waar ze nu staat en dat wil ze ook haar leerlingen passievol meegeven.

Ik vraag me dan ook af: we staan aan de vooravond van grootse ontwikkeling (zoals de overheid aankondigt): Olie & Gaswinning, Zeehaven, Corantijnbrug, Suriname wordt de voedselschuur van de regio. Voor al deze toekomstmuziek zijn eigen mensen en kennis nodig. Realiseert de overheid zich dat zij geen sardienblikje met deskundigen in de winkel kan kopen?
De basis van kennis en deskundigheid en voorspoedige toekomst van Suriname begint met goed onderwijs voor elk kind: What you give is what you get! 

T. Sansaar
Advertenties

Monday 06 May
Sunday 05 May
Saturday 04 May