Boobytrap of gewoon naïviteit?

Het schijnt schering en inslag te zijn bij Surinaamse politici, c.q. ministers e.d. om in gezelschap te worden gezien van buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders. Later misschien voor hun plakboeken, waar zij met hun kleinkinderen kunnen pochen ‘dat mama en of papa naast één of andere president stond of de VS ambassadeur(...).

Het ministerie van Binnenlandse Zaken is -als in elk zichzelf respecterende democratie- een van de Kerndepartementen, waaronder ook de Binnenlandse Veiligheid valt. Dus ook het Bureau Binnenlandse Veiligheid zou onder minister Bronto Somohardjo dienen te vallen. Blijkbaar begrijpt men in Suriname nog steeds niet de verschillende hiërarchieën en rommelt men wat aan.

Ambassadeur Faucher geeft aan, ‘dat deze ondertekening een initiatief is van de VS om illegale activiteiten te bestrijden(...)’.  Daar komen de VS laat achter. Het stuk is doorspekt van allerlei mooie woorden, interessant-doenerij; geeft aan dat beide partners niet weten waar zij het over hebben (of heeft de ene grote partner een andere agenda?).
Wat mevrouw Mathoera c.s. niet doorhebben is, dat steeds vaker de soevereiniteit van staten als basiselement van het internationaal recht wordt gesteld. Het recht om militair in te grijpen wordt dan een feit. Wat wij zien is, dat met dit document de VS de discussie verder verschuift van ‘het recht op interventie’ naar de verantwoordelijkheid om te beschermen. In het discours ligt de nadruk volledig op de slachtoffers, terwijl de belangen van de interveniërende partij buiten beeld blijven. Het interventiediscours heeft een hele reeks kwalijke neveneffecten en zorgt voor militarisering van onze samenleving.

Wat de defensieminister niet doorheeft is, dat vandaag de dag politieke- en veiligheidsproblemen in toenemende mate als militaire problemen worden gedefinieerd en niet als economische, ecologische of sociale wantoestanden.
Tenslotte zal met deze samenwerking het opzijzetten van de democratische spelregels in ‘(het belang van onze veiligheid; illegale drugsactiviteiten; witwaspraktijken zoals de zgn. antiterrorismewetten, het aan banden leggen of manipuleren van de pers, de geringe parlementaire greep op binnenlandse problemen,) een feit worden.
Suriname is te klein en te naïef om het spel van de grote jongens door te hebben.

De hamvraag bij de ondertekening van deze Memorandum of Understanding: wat klopt er van die plotse VS ethische bevlogenheid, amper enkele decennia na een gruwelijk kolonisatieproces in Vietnam? De gruwelijke bombardementen op Irak en Afghanistan waarvan wij nog steeds de naweeën van zien en ervaren.
Hoe geloofwaardig is deze samenwerking met de VS? Hoe humanitair is de VS als die vasthouden aan een catastrofale internationale handelspolitiek die armoede en miserie veroorzaakt voor honderden miljoenen mensen? Haïti is daarvan een goed voorbeeld.

Er zijn dus wat vragen te stellen bij deze defensiesamenwerking tussen Suriname en de VS. Is dit een vrijbrief voor de VS straks om Suriname binnen te vallen wanneer blijkt dat vanuit hun percepties, ons land niet meer voldoet aan hun wereldbeeld? Wat zijn wij toch naïef in Suriname. Wat heeft 13-jaar samenwerking met de VS opgeleverd voor wat betreft militaire samenwerking en het bestrijden van grensoverschrijdende criminaliteit?

Als ik zo vrij mag zijn de defensieminister te adviseren op dit terrein (en omdat het een VS initiatief is geweest bij deze Memorandum of Understanding), dan volgen wat punten:

1. Vraag de VS een permanente basis van de DEA te stationeren in Suriname: geef hen carte-blanche om de grote drugsbazen in Suriname op te jagen, op te pakken en in de VS te berechten. Ondanks de grote drugsvangsten op de Jules Sedney haven, zijn de grote vissen nog niet in beeld gebracht en opgespoord.

2. Vraag hen ook permanente militaire- en inlichtingenbases in het binnenland te stationeren om onze zuidergrens middels drones te bewaken om alle illegale activiteiten in kaart te brengen, te bestrijden en te elimineren.

3. Wij hebben als land, gesitueerd op het Caribisch en Zuid-Amerikaans deel, een bijzondere positie. Onze zee grenzen zijn zo lek als een mandje, waar allerlei ongecontroleerde criminele activiteiten plaatsvinden (grote drugsroutes ). Als het de VS menens is, dan schenkt zij Suriname moderne Kustwachtschepen om de zeegrenzen te bewaken.

4. Zo niet: dan is deze actie van de VS weer één van de zovele spelletjes met een 3e wereldland.

Colvin Overdiep
Criminoloog

Haifa- Israël