column: De tuinman en het vliegticket

Hoe groter het erf hoe meer tuinmannen zich aanbieden. En laten wij nou een heel behoorlijk perceel hebben. Uit het brede aanbod hebben we inmiddels John geselecteerd. John komt zeker twee keer in de maand aangefietst en is van alle markten thuis: maaien, harken, spuiten, kappen en branden, net hoe het uitkomt. Bovendien verzet hij naar eigen zeggen op een dag meer werk dan een complete plantsoendienst van de overheid. John is de eerste om toe te geven dat die kwalificatie niet zo gek veel om het lijf heeft maar ik ben doorgaans dik tevreden met zijn inzet en tempo. Bovendien heeft hij onze oude manjaboom zowaar weer tot enige vruchtproductie weten aan te zetten en legt hij ons uit welke gewassen we in de keuken kunnen gebruiken.

Toch is er iets met John. Hij beschikt over het weergaloze talent om precies op het verkeerde moment mijn aandacht te vragen. ’s Ochtends vroeg rammelt hij bijvoorbeeld al aan de poort als ik nog geen druppel koffie binnen heb. Of hij trekt aan mijn mouw wanneer ik overduidelijk in telefoongesprek ben. Daarbij gaat het nogal eens over geld. Natuurlijk, hij is redelijk terwijl ik volgens hem absoluut in aanmerking kom als de volgende minister van Financiën. Toch komen we niet altijd tot een vergelijk.

Vanochtend heb ik John zelfs weggestuurd. Hij wilde met alle geweld vandaag nog een stukje van het erf omspitten omdat de grond na de regen van vannacht lekker drassig was maar vooral ook omdat hij dit weekend dan niet zo krap bij kas zou zitten. Nou waren we inderdaad van plan om achterop het erf een moestuintje aan te leggen dus hij had op zichzelf wel een punt. Maar hoeveel zou het spitwerk mij gaan kosten? John schraapte zijn keel: tweehonderd Srd. Misschien lag het aan mijn gebrek aan koffie op de vroege morgen maar ik vond het veel te veel. En zo droop John af, in de stromende regen nog wel.

Later die ochtend moest ik langs bij de SLM om een ticket naar Holland te boeken voor mijn vrouw. Bij het hoofdkantoor moet je in harde valuta betalen en voor de zekerheid stopte ik bij een cambio om euro’s te pinnen. Vlak om de hoek hebben ze laatst weer nieuwe loketten geopend. Zo’n “drive thru”-geval waarbij de exploitant erin geslaagd is zich aan de verkeerde kant van de weg te vestigen. Het gros van de automobilisten heeft het stuur rechts en waarom ga je dan aan linkerkant van de straat zitten? Zal wel met hogere marketingbeginselen te maken hebben; de klant dwingen om uit de auto te komen en het kantoor binnen te stappen misschien.

Hoe ze in de wisselbranche de enorme concurrentie aan kunnen was mij altijd een raadsel maar sinds vandaag begint het mij te dagen. Voor een buitenlandse transactie met je pinpas strijken geldwisselaars drie procent op. Ik had al bijna mijn pincode ingetoetst toen John plotseling opdook in mijn gedachten. Toegegeven, iedere vergelijking gaat mank, maar plotseling kon ik het niet hebben om hier zomaar dertig euro weg te geven terwijl ik kort daarvoor zo fanatiek op John’s verdiensten had zitten beknibbelen. Sterker nog, de cambio zou binnen een seconde net zo veel incasseren als John of een complete plantsoendienst na minstens een halve dag hard werken. Ik drukte snel op de canceltoets van het pintoestel en maakte mij uit de voeten.

Ten einde raad deed ik wat ik niet zo gek vaak doe: ik belde mijn vrouw voor advies. Zij had de afgebroken salarisonderhandelingen met John bijgewoond en gaf mij zoals zo altijd groot gelijk in mijn financiële overwegingen maar stond er wel op dat ik vandaag nog haar ticket regelde. Voor je het wist had de SLM haar stoel aan een ander verkocht. En nog iets: de waarde van geld is maar relatief, daar was ik zo langzamerhand toch ook wel achter?

Ik stapte in de auto en reed naar een andere cambio. Daar pinde ik vijfhonderd euro à raison van vijftien euro en haalde verderop duizend srd uit de muur. Daar betaalde ik aanzienlijk minder provisie over. Met stevig gevulde beurs stapte ik even later het SLM-gebouw binnen. Vriendelijke man aan de balie: twee drukken op het toetsenbord en hij had een ticket uitgeprint. Nu moest ik alleen nog even naar de kassa. Bleek ik 54 euro te kort te komen en die kon ik volgens de man achter het gepantserde glas onder geen beding in srd’s betalen. Regels zijn regels en kennelijk was de waarde van geld ook voor de SLM maar relatief.

Ik weer terug naar de vriendelijke man achter de klantenbalie. Die plooide zijn gezicht tot een grote grijns, schoof een bureaula open en haalde een sigarenkistje en een glazen potje te voorschijn. Uit het kistje diepte hij een paar eurobankbiljetten op en uit het potje verschenen twee muntstukken van twee euro. Op de kop af 54 euro en tegen een scherpe koers kon ik ze zonder problemen van hem overnemen. ‘Ach meneer, soms moeten we elkaar helpen niet waar?’

Buiten sms’te ik mijn vrouw dat haar ticket in the pocket zat. Daarna moest ik weer aan John denken. Ik hoopte dat hij vandaag nog ergens een klusje had gevonden om het weekend door te komen. Volgende week mocht hij de tuin komen spitten en daarna gingen we een boom opzetten over de relatieve waarde van geld. Misschien moesten we daar maar een biertje bij gebruiken.

Diederik Samwel
voor reactie: didisamwel@gmail.com