Vanaf de onafhankelijkheid tot heden, kan men observeren dat de sociale investering een omissie is in alle overheidsplannen. De sociale investering heeft succes wanneer een overheid begint met het opzetten van een productief netwerk van entiteiten met impactgerichte doelen op de samenleving. Men kan het ook zien als een samenwerking tussen overheidsinstanties en bepaalde lagen van de bevolking om de jongerenwerkloosheid aan te pakken d.m.v  sociale en creatieve projecten. Dit alles eist van de overheid een zekere effectiviteit. (Good Governance)  Verder bouwt men ook op aan een sterk sociaal weefsel.

De sociale fotografie van de Surinaamse jongeren weerspiegelt een jeugd zonder toekomst of een scenario van verloren generaties. Het voorgaande  heeft te maken met een negligentie m.b.t  de sociale investering in jeugdprojecten en heeft  als uitwerking  een boemerang effect op  alle overheden en men kan het waarnemen met perioden van jeugdcriminaliteit,  geweld, sociale anomie en een toename van de jeugdwerkloosheid.  Wonende meer dan 40 jaren in Medellín, heb ik de sociale transformatie van de stad meegemaakt,  vanaf het verleden van de geweldsdelicten onder de jongeren tot heden ten dage waar de jongeren hun talenten bewijzen op het gebied van de creativiteit.  Vandaag is Medellín een innovatieve stad die een goed voorbeeld geeft  aan andere delen van de wereld m.b.t  een netwerk van creatieve gemeenschappen en industrieën.  Hier zijn de jongeren  de motor van de creatieve economie. (zie Medellín, Colombia's creative capital, Time, 2023)

Bekijken wij de Surinaamse realiteit,  bestaat er ook de mogelijkheid om de creatieve industrieën voor de jongeren te ontwikkelen in het land. Alles hangt af van een goed publiek beleid (Public Policy). Allereerst wil ik een korte definitie geven over de creatieve industrieën. Het was Hartley (2008)  die melding maakte van de term “creatieve industrieën”  en associeerde die met activiteiten gericht op een sterke artistieke component. De creatieve industrieën zijn gebaseerd op individuele creativiteit, vaardigheid en talent. Verder moet ik de eer aan Florida (2002) geven dat de creativiteit multidimensionaal is en dat men drie soorten van creativiteit kan onderscheiden, namelijk:  technologische creativiteit  (uitvinding) ,  bedrijvigheidscreativiteit en artistieke en culturele creativiteit.  Scott (2000) focuste zich meer op bepaalde sectoren van industrieën zoals:  schoenen, mode, uitgeverij  en meubel.  Maar om de lezer een idee te geven, noem ik een aantal activiteiten van de creatieve industrieën op, te weten: productontwerp, modeontwerp, graphic & digital design, textielkunst, fotografie, illustratie, filmkunst, muziekcompositie choreografie, stadsmuurschildering, landschaps- en tuinarchitectuur.

Hieronder probeer ik een aantal ideeën te creëren voor Suriname.  In het geval van de gemarginaliseerde gemeenschappen in het achterland van Suriname, is het goed om een netwerk van creatieve industrieën op te zetten m.b.t  de afro tribale en inheemse organisaties. Het gaat om het oprichten van gemeenschapscentra voor culturele kunstontwikkeling i.v.m  het ontwerpen van houtsnijwerkpatronen als decoratie voor de meubelindustrie. Het stimuleren van de inheemse kunstnijverheidsproducten  o.a. de weverij  en  het voorafgaande kan een interessant aantrekkingspunt  zijn voor de toeristen in hun territorium.  Hierbij kan men tot ontwikkeling brengen de textielkunst in de inheemse gemeenschappen en wie weet  een start-up van kleinschalige katoenproducerende gronden. Verder kan men denken aan de innovatie van de plantages d.m.v  het  planten van cacaobomen en het van start gaan met de cacaoteelt  die ten goede komt aan de families van de gemeenschap.

Dit alles is een proces op lang termijn. Een jutezak van cacaobonen wordt goed betaald in de Europese Unie.  Alleen accepteert de E.U. geen landbouwproducten van ontboste gebieden en eist daarom de georeferentie van deze producten.  Maar de creativiteit heeft men  ook nodig in de chocoladewereld d.m.v. de toegevoegde waarden ( variatie van smaken en decoraties) en het ontwerpen van de image.  Zo kan men denken aan plantages met speciale chocolatiers die men kan implementeren als toeristische attractie  en wie weet voor de exportatie van chocoladeproducten.

 

Verder kan men de creatieve industrie zien als een netwerkindustrie  en het is goed om  te starten met  talentontwikkelingscentra in de districten en bepaalde sectoren van de stad Paramaribo. Vervolgens kunnen de jongeren hun talenten ontplooien op specifieke gebieden,  te weten: muziekcompositie, choreografie, creatieve documentaire filmproductie, animatiefilm productie, ontwerp van gouden sieraden, illustratie  t.a.v. agribusinessproducten, inspirerende kinder comics en Surinaamse verhaal boeken met plaatjes. Maar men kan ook de nadruk leggen op de muurschildering, landschaps- en tuinarchitectuur om de stad Paramaribo te verfraaien.

Ten slotte, hoop ik dat de politici reflecteren over het opbouwwerk  van het cultureel kapitaal  en dat  betekent het cultiveren van de etnisch-culturele diversiteit.