Het monument waarin de Hindoestaanse Immigratie wordt uitgebeeld. Er worden steeds grotere hoogten bereikt, terwijl de nazaten van de contractarbeiders verankerd zijn in Suriname. (Foto: René Gompers)
Sarnam desh, Sri Ram desh, bleek 150 jaar geleden niet het beloofde land te zijn, maar broko parnasi Suriname. 34.000 contractarbeiders uit India (Brits-Indië) waagden een gok om via de Indische Oceaan, onder Kaap de Goede Hoop door, de Atlantische Oceaan over te steken met gehesen zeilen. Van godheid Ram was niks te bekennen, noch minder van Sita. Toch heeft twee derde deel van de voorouders, die een gratis passage terug had, besloten de dorpen in India voorgoed te verruilen voor Suriname.

Hoe erg de situatie hier ook was, al werd er 12 uur per dag gewerkt op de plantages, maar het leven in 'Surinaam' was toch beter dan India. Dat deel dat van huis was weggelopen, had alle zeilschepen verbrand. Er is heel hard gewerkt om hier een bestaan op te bouwen. Het was zwoegen en ploeteren, bidden en werken. Velen van hun nazaten zijn ondanks de sociaal-economische situatie van het land, dankbaar dat ze niet in India wonen. Ze zijn blij dat de voorouders de moed hebben opgebracht om een nieuw bestaan op te bouwen.

Het lange en glibberige pad dat blootvoets is afgelegd, is door doornen gegaan. De rozen werden geplukt door de plantage-eigenaren. De stamouders hebben uiteraard gepoogd hun normen, waarden, cultuur en etnische principes te behouden. 150 jaar, 100 jaar, 50 jaar en 25 jaar geleden was het ondenkbaar dat vooral vrouwen uit Hindoestaanse gezinnen een man zouden kiezen van een andere etnische groep. Vele drama's hebben zich voltrokken in duizenden families, waarbij er breuken zijn ontstaan om 'gemengde' huwelijken.

Nu nog - in deze moderne tijd - zijn er genoeg mensen die het absoluut niet toestaan dat hun dochters of zonen trouwen met niet Hindoestanen. Daartegenover zijn er tienduizenden voorbeelden waar de integratie volledig is. Waar er geen sprake is van 'eenheid in verscheidenheid'. De president heeft terecht vastgesteld dat de snelstgroeiende groep in Suriname de dogla's zijn. Bij CBB wordt echter de 'echte Surinamer' aangeduid als 'overige'!

In enkele generaties is er veel gebeurd in Suriname waarbij de nazaten van Indiërs allang verankerd zijn in Suriname. Het anker-monument dat gisteren is onthuld, is erg laat gekomen, maar liever laat dan nooit. Het is absoluut misplaatst om etnische sentimenten bewust op te roepen, die voor velen niet de realiteit zijn. We eten niet alleen elkaars roti, pom, moksi alesi, bami goreng, dosi, pepre watra, tjauwmin maar delen veel meer met elkaar, ook het bed.

In haast alle politieke partijen zijn nazaten van de contractarbeiders uit India in topposities. Politiek bedrijven langs etnische lijnen is gedoemd een wisse dood te sterven en gelukkig ook. Etnische bundeling is uit de tijd, ook al roepen enkele politici nog steeds hiertoe op. Gelukkig overheerst geen enkele bevolkingsgroep in het land. Suriname, het beloofde land, is een natie van minderheden, waarbij de dogla's de grootste groep zullen uitmaken. Geen etniciteit en geen enkele tint huidskleur zal uiteindelijk ertoe doen. Wij groeien steeds meer naar één land met het koesteren van alle culturen die Suriname rijk is. 150 jaar later is er toch zicht op het beloofde land, maar over 2 jaar moet er eerst afgerekend worden met politici die Suriname achter willen houden en slechts enge belangen behartigen.

Nita Ramcharan