May Day, May Day, May Day. Heel toepasselijk om op de Internationale Dag van de Arbeid wereldwijd de noodklok te luiden. In Suriname was er weinig te merken van strijdvaardigheid. Wereldwijd zijn werkers - op hun vrije dag - de straat opgegaan. De situatie van werkers op planeet Aarde ziet er niet rooskleurig uit. Zij willen betere waardering voor hun arbeid, kortere werktijden en betere werkomstandigheden. Alleen door strijd, waarbij er veel bloed gevloeid is, hebben werkers hun lot kunnen verbeteren. Er is nog steeds een lange weg te gaan. In Suriname hebben gemakzuchtige en visieloze vakbondsleiders hun leden doodleuk opgeroepen thuis te blijven. Wat een creativiteit, wat een daadkracht!!

In ons eigen land gaat het heel slecht met werknemers. De koers is met geen enkele lasso te vangen. De hoofdrolspelers gedijen wel bij de hoge koers, maar wie SRD verdient, kan de noodzakelijke inkopen niet meer doen. Zelfs toiletpapier is haast niet te betalen. De goedkopere merken krijgen al gaten bij het afscheuren. Wie dacht te bezuinigen door beide kanten van het papier te gebruiken, komt bedrogen uit. Als het zo doorgaat, zal men terug in de tijd moeten waar een fles water werd gebruikt na een grote boodschap. Hopelijk is het water dan nog betaalbaar, want die verhoging is in de maak.

Een groot deel van de vakbondsleiders heeft gisteren in de goed gekoelde vergaderruimte van Bibis, overleg gevoerd met een ministerscluster. Uitgelegd is dat alle rek allang eruit is. Er waren voorstellen gedaan voor koopkrachtversterking, maar er is - zelfs op 1 mei - nog niks concreets uit de bus gekomen. De minister van Financiën rekent zich suf met de hete adem van het IMF in zijn nek. Hij was al aan het doorrekenen, maar moet opnieuw zijn calculator raadplegen of hij koopkrachtversterking aan ambtenaren, leerkrachten en gepensioneerden kan geven. Op de begroting heeft hij daarvoor geen middelen. Hij zal een konijn uit het hoedje moeten toveren want donderdag wordt de vergadering voortgezet.

Iedereen in Suriname is het eens met elkaar. Je kan niet meer uitgeven dan je verdient. De productie moet worden opgevoerd. Er moet ook meer worden geëxporteerd. Dat betekent dat er hard gewerkt moet worden. Terwijl gezegd wordt dat de productie moet worden opgevoerd, hebben vakbondsleiders besloten gewoon "massaal thuis te blijven". Dat is de weg van de minste weerstand. Eerst hebben leerkrachten het weekend verlengd en nu wordt het long weekend van arbeidsdag ook uitgerekt. En dan schreeuwen dat we niet uitkomen. Wie niet werkt, zal niet eten tenzij hij gaat stelen. Vakbonden hebben een cruciale rol in het geven van het goede voorbeeld, verantwoordelijkheden nemen voor de job die je hebt aanvaard. Dat brengt rechten, maar vooral ook plichten met zich mee. En Suriname en de productie in dit land zijn absoluut niet gebaat bij zomaar vrije dagen nemen. Kijk naar de wereld, arbeiders wereldwijd protesteren op Arbeidersdag, niet ERNA...

Door de rellen van 17 februari schijnt de vakbeweging lamgeslagen te zijn. Er is al heel lang totaal geen creativiteit om werknemers te stimuleren tot iets productiefs. Op straat gaan met grote massa's is misschien niet verantwoord, maar een bijeenkomst organiseren in een grote hal behoort tot een van de mogelijkheden om je kracht te tonen. Zelfs mensen die niet zouden komen indien er geprotesteerd zou worden, doen nu lekker mee, want een vrije dag is welkom in een land met wellicht de meeste feestdagen ter wereld. Nu ontberen kinderen weer onderwijs en de gezondheidszorg is op sterven na dood. Thuisblijven is voor niemand productief, niet voor het ambtenarenapparaat en absoluut niet voor de productiesector. Het verlies dat vandaag geleden wordt, kon gebruikt worden voor de koopkrachtversterking waar zo hard om wordt geschreeuwd. De koopkrachtversterking die tegen de tijd dat het misschien wordt uitgekeerd, alweer achterhaald zal zijn. Zie daar de vicieuze cirkel, waar we geen moeite voor doen om uit te geraken.

Nita Ramcharan