De Surinaamse damesvoetbalselectie onder twintig jaar (U-20), is 'vol goede moed' afgereisd naar de Dominicaanse Republiek voor deelname aan een kwalificatietoernooi. De inzet is een plek in het Concacaf kampioenschap voor vrouwen onder twintig jaar, dat later dit jaar eveneens in de Dominicaanse Republiek wordt afgewerkt. De 27 deelnemende landen zijn verdeeld in zes groepen die hun kwalificatietoernooi in verschillende landen afwerken. Slechts de winnaar van elke groep, plaatst zich voor het kampioenschap dat van 24 mei tot 3 juni plaatsvindt. In groep C, die naast Suriname en het gastland, verder bestaat uit Guyana en Dominica, moest Suriname minstens tweemaal winnen om zicht op plaatsing te behouden. Intussen is bekend geworden dat onze dames na twee wedstrijden nog zonder punten zitten en er in 180 minuten ook niet in geslaagd zijn om eenmaal het net te vinden. De laatste wedstrijd tegen Dominica dat ook tweemaal verloor, is dus slechts van administratieve waarde.

Met deze voorlopige resultaten kan je verschillende kanten op. Van kritiek op de dames tot kritiek op de bondscoach. Ik kan de teleurstelling bij het grotere publiek enigszins begrijpen, vooral als de verantwoordelijken voor het afreizen, tegen beter weten in, roepen dat Suriname niet kansloos is. Met geveinsde goede moed geeft men het thuisfront keer op keer hoop op een goed resultaat, om na afloop aan te geven dat onze dames tekortschieten ten opzichte van hun buitenlandse collega's. Goede prestaties komen niet uit de lucht vallen en zijn zeker niet afhankelijk van hoop, maar zijn eerder het resultaat van een gedegen voorbereiding. Keer op keer blijkt dat de selecties kort voor een toernooi uit de grond worden gestampt en zonder adequate voorbereiding voor de haaien worden gegooid. Vanaf de schoolbanken hebben we het gezegde 'oefening baar kunst', geleerd. Contra redenatie maakt dus duidelijk dat je zonder te oefenen, niet succesvol zal zijn.

Het is jammer dat er steeds weer sporters bereid gevonden worden om hun nek uit te steken voor Suriname, ook al hebben ze niet of nauwelijks geoefend. Nog erger is dat het publiek na de slechte resultaten negatief reageert op de dames en allerlei zaken aanhaalt, die er eigenlijk niet toe doen. Men gaat er aan voorbij dat de dames mentaal al genoeg geleden hebben door kansloos te verliezen. De dames zouden juist in bescherming genomen moeten worden, want het ligt niet aan hen dat ze niet goed voorbereid zijn en dat er hier te lande geen ontwikkeling is op voetbalgebied. De overige regionale bonden schijnen te beseffen dat het slechts opdoen van ervaring, geen zin heeft, maar dat je moet investeren in de ontwikkeling van de sport en een gedegen voorbereiding moet hebben om goede resultaten te kunnen neerzetten. Hier in Suriname moet dat besef helaas nog komen.

Het wordt tijd dat coaches zich verzetten tegen het beleid van de SVB om voor gelegenheidsselecties te staan. Jouw deskundigheid wordt ter discussie gesteld als een selectie waar jij verantwoordelijk voor bent, zo slecht presteert. Door steeds voor de afvaardiging geveinsd optimistisch te zijn om daarna uit te leggen dat de dames tekortschieten, gooi jij jouw naam te grabbel. Toon karakter en weiger de verantwoordelijkheid te nemen voor een groep die niet adequaat voorbereid is. Doordat er steeds coaches bereid gevonden worden om voor de groep te staan, maakt de moederorganisatie zich niet druk om het roer om te gooien. Ook ouders moeten hun kinderen beschermen door te weigeren om zonder een gedegen voorbereiding, mee te werken aan een afvaardiging. Onderschat de psychische schade niet waar jij jouw kinderen aan blootstelt.

Mireille Hoepel