De minister van Bibis heeft een poging gewaagd om het onverwachte vertrek van de president te duiden. Hij had dat liever niet gedaan. Voor zijn opmerking Iedereen moet op zijn gezondheid letten, dus ook de president was er weinig begrip. Het lijkt mij dat de grote meerderheid van de Surinaamse bevolking zeker op haar gezondheid wil letten. Het verschil tussen hen en de president is dat terwijl zij de mogelijkheid niet hebben om dat optimaal te doen, zij middels het betalen van belasting de mogelijkheid bieden aan de president om dat wel te kunnen doen.

De uitspraak van de minister van Bibis wekte veel irritatie. Moet er geen irritatie zijn bij de velen die dag na dag van de ene naar de andere apotheek moeten hollen om te vaak te moeten horen dat voorgeschreven medicijnen er niet zijn, of dat men – ondanks  verzekerd ( ja, ja!!) bij het Staats Ziekenfonds (SZF) - daarvoor moet betalen.

Ik pauzeer even om een saluut te brengen aan die vele duizenden werkers in de gezondheidssector die met liefde en toewijding iedere dag dienstbaar blijven aan land en volk.

De regering en het bedrijfsleven laten zich vaak niet onbetuigd. We kregen niet zo lang terug een hypermodern Eye-centre. De vreugde was maar van korte duur. Spoedig bleek er gebrek aan hulpmiddelen te zijn. Gelukkig kunnen patiënten die maanden hun operatie moesten uitstellen nu weer behandeld worden.

Elk zichzelf respecterende regering probeert de gezondheidszorg zo goed mogelijk te organiseren zodat hun eigen burgers bij ziekte zo weinig mogelijk hulp in een ander land hoeven te zoeken. In de zestiger en zeventiger jaren hebben we situaties gekend waarbij wij in Suriname optimaal geholpen konden worden, terwijl personen uit de regio hun medisch heil in Suriname kwamen zoeken. Nu zitten we niet slechts met tekorten aan van alles en nog wat, maar het lijkt mij dat ook de organisatie van die zorg beter zou moeten kunnen.

Ik vraag mij vaak af waarom wachtkamers in die sector zo vol - overvol - moeten zijn. Het lijkt dat de lange wachttijden de patiënten eerder zieker dan beter maken. Maar ook zou in beschouwing moeten worden genomen de arbeidersuren die daardoor verloren gaan.

Het toppunt echter, of moet ik schrijven dat het hemeltergend is als je een afspraak hebt lopen met een ziekenhuis om geopereerd te worden. Je komt op de afgesproken dag keurig op tijd om dan te horen dat je rechtsomkeer mag maken, want … er zijn onvoldoende hulpmiddelen om die operatie uit te voeren. Het is al erg dat die spullen er niet zijn, maar kon de patiënt niet van tevoren – dus thuis – worden afgebeld? Moet de gezondheidssector zelf niet op de operatietafel?

Terwijl er wordt gezegd dat er geen geld is vraag je je af hoeveel het zou kosten om terug te gaan naar de tijden dat niet alleen aan onze bevolking redelijk goede gezondheidszorg kon worden geboden. Moet een enorme injectie in deze zorg niet gezien moeten worden als een gezonde investering in de toekomst? Een sector die weer eens deviezen in het laadje kan brengen door hulp te bieden aan al die buren die naar ons land kwamen voor zorg?

Wat kost het om terug te gaan naar de tijd dat er relatief weinig mensen het land vanwege gezondheidsredenen moesten verlaten. Zeker is dat dit niet in één regeertermijn zal zijn gerealiseerd. Daar is de samenstelling en uitvoering van een nationale agenda voor nodig. Een nationale agenda waarbij de gezondheidszorg en het onderwijs als speerpunten worden geprojecteerd.