Naïef om te denken dat een zakenkabinet de oplossing is

Ineens is er een nieuwe hype in Suriname. Ineens lijkt de verlossende oplossing een zakenkabinet te zijn. Nog los van de staatsrechtelijke complicaties is het de vraag of er genoeg Surinamers zijn die abstract, vakkundig en zakelijk kunnen denken en werken en met voldoende afstand tot hun privé netwerk kunnen opereren. Ik betwijfel dat ten sterkste. Ja, dit is een ongemakkelijke stelling van mij en ik strijk zeker tegen de haren in van de sociale elite en het elitair kliekje. Ik licht mijn stelling graag nader toe en krijg graag ongelijk.

Er zijn twee varianten die voorbijgekomen zijn in de afgelopen weken:
1. Santokhi vervangt de ministers met vakkundige ministers. In deze variant blijft Santokhi dus president. En hier zie je dat degenen die dit gesuggereerd hebben met volledig beslagen bril naar de realiteit kijken want ze gaan uit van de veronderstelling dat het niet presteren van dit kabinet aan de ministers ligt wat pertinent onjuist is. Het is de leider, de president, die faalt in zijn beleid, in zijn keuzes en in zijn houding. Dus dit kan zijn geen goede optie zijn
2. Er komen nieuwe president, vicepresident en ministers uit een consensus koker van alle parlementaire politieke partijen. Degene die dit voorstellen gaan er dus vanuit dat er kundige ministers zijn die zich niet laten controleren door het parlement maar wel gaan leveren. Ik betwijfel deze variant en zal mijn twijfel hieronder nader toelichten. Dus ook dit is geen optie.

Dorpse structuur
Suriname is een kleine gemeenschap met een dorpsstructuur en mentaliteit. Ons kent ons, iedereen is met iedereen verweven. Wie gelooft nog dat er Surinamers rondlopen die niet gelieerd – direct dan wel indirect – zijn aan een of ander politieke partij? Surinamers kunnen in de dorpse structuur niet voldoende zakelijkheid betrachten immers ze komen elkaar tegen bij de bakker, op de recepties, bij de Rotary, Lions Club en bij de tennisbaan. Surinamers blijken weer ergens familie van elkaar te zijn, schoolvrienden van elkaar te zijn of betrokken zijn bij dezelfde kerk, tempel of moskee.
En dan moet je uit zo’n pool van mensen neutrale vakkundige mensen vinden die voldoende afstand kunnen bewaren tot hun privé netwerk en die ook heel altruïstische en betrokken zijn bij het leed van het volk en een bijdrage willen leveren met hoge mate van integriteit? Mensen die gaan presteren wetende dat er geen controle door een parlement is? Wie gelooft daarin? Ik niet.

Vakkundige Surinamers met betrokkenheid
Naast het bovenstaande wordt het tijd om het volgende op te werpen als risico en waarom ik totaal niet geloof dat een zakenkabinet een oplossing is.
De sociale elite let nu vooral op eigen belangen en weigert kritisch te zijn omdat ze op een of ander manier gelieerd zijn en of afhankelijk zijn van de overheid en politiek. Zij verkopen hun ziel voor hun persoonlijke belangen. Gaat deze groep dan ineens een zuiver mens worden en integer leveren en presteren? Ik waag dit te betwijfelen. Ik krijg graag ongelijk maar dan moet die sociale elite nu al laten zien dat zij begaan zijn met het volk en meer altruïsme tonen. Zo lang dat niet gebeurt blijft het een illusie dat een zakenkabinet de oplossing is.

Is Suriname dan een verloren land en gemeenschap? Dat niet, maar is niet erg ver vanaf. Open, eerlijke en confronterende discussies – geen ruzies – kunnen het land verder brengen. Maar dan moeten wij de roze olifant in de kamer durven benoemen en het beest in de bek kijken. We moeten het eerst doorhebben voor dat wij het gaan snappen.

Hikmat Mahawat Khan