NDP blikt terug op 25 februari 1980

Wanneer wij als politieke organisatie 43 jaar na 25 februari 1980 beschouwen, noopt het ons terug te kijken naar de idealen, zoals verwoord in onder andere het Manifest van de Revolutie. Bij die beschouwing moeten ook de geopolitieke verhoudingen voornamelijk die in Latijns America meegenomen worden. De tachtiger jaren moeten beschouwd worden volgens de omstandigheden van toen en niet vanuit de hypermoderne wereld die wij tegenwoordig in onze handpalm hebben. Het is aan ons om ideologisch te blijven scholen, want niemand anders zal dat voor ons doen.

Menigeen kan boeiende verhalen vertellen over de staatsgreep, terwijl een ander deel: de Surinaamse elite, de gevestigde orde en de belangenverdedigers, deze dag als negatief afschilderen. Zij die objectief zijn, weten dat 25 februari 1980 op het juiste moment in tijd kwam. De situatie in het land was geladen, waarbij belangen van een kleine groep en het buitenland werden verdedigd. In essentie kwam “revo” na herhaaldelijke confrontaties met de toenmalige machthebbers in de strijd om lotsverbetering. Als gevolg van de staatsgreep kwam er hoop op verandering bij de samenleving, omdat duidelijk werd wat de stootrichting zou zijn; de vernieuwing van: de politiek-bestuurlijke orde, de sociaalmaatschappelijke orde, de economische orde en de educatieve orde. De komst van Staatsolie, Huize Ashiana, Staatsziekenfonds en nog zoveel meer waren tastbaar. Ook aan het niet tastbare werd keihard gewerkt, namelijk het wegwerken van de in de jaren ’70 aangewakkerde rassenhaat en het nadrukkelijke verschil op de sociaalmaatschappelijke ladder. Vaak durft men niet hierover te praten, maar vandaag gaan wij die sluier wel lichten!

Door “revo” werd de balans en rust tussen Surinaamse bevolkingsgroepen in evenwicht gebracht. Vanaf voor de onafhankelijkheid was er een duidelijke scheiding merkbaar en een intense spanning voelbaar tussen bevolkingsgroepen. Dankzij de werkwijze van onder andere volkscomités leefden bevolkingsgroepen weer met elkaar en niet naast elkaar. Het werd zichtbaar in het land, in de revo kabinetten, maar ook doordat gemengde gezinnen gevormd werden. Ondertussen gingen deuren open voor alle Surinamers, niet alleen voor de elite groep en ‘the well-connected’. Er vond geleidelijke integratie en acceptatie plaats tussen de inkomens- en bevolkingsgroepen. De elementen van een natie ontstonden, terwijl vaderlandsliefde oprecht werd gestimuleerd.

Op een bepaald moment wil de 25 februari beweging deelnemen aan de verkiezingen van 1987, echter kon dat alleen als politieke partij. Het moment was daar dat de Nationale Democratische Partij werd opgericht vanuit de “revo denki”. Op het politieke speelveld stond aan de ene kant de NDP in al haar multi-etniciteit en vernieuwingsidealen en aan de andere kant stond de “oude politiek”, de welbekende Front partijen: de NPS, de VHP en de KTPI die het volk op dezelfde manier weer in hokjes verdeelde: voor elke etniciteit een partij. Erger nog: binnen die partijen wordt er gesproken over de Chineze tak of het Javaans presidium, enzovoorts!

NDP gaat bij elke regeerkans door met haar progressieve idealen. Haar presentatie van eenheid en multi-etniciteit is echt en niet cosmetisch gefabriceerd om stemmen te winnen. In de revo periode en in NDP regeerperiode zijn er fouten gemaakt, soms grote fouten, maar waar er gewerkt wordt, worden er wel fouten gemaakt. Nu, anno 2023, staat Suriname voor dezelfde uitdagingen als voor 25 februari 1980. En hoe komt dat? Het komt door de drang om de NDP te bestrijden; denkt u maar aan de gevleugelde uitspraak: “We gaan de NDP met wortel en tak uitroeien”. De huidige machthebbers voegen daden bij deze woorden, maar ze zijn niet bewust van de inherente gevolgen van hun daden. Nog nooit sinds de onafhankelijkheid hebben bevolkingsgroepen zo gespannen tegenover elkaar gestaan.

De regering van Suriname is niet bij machte om de eenheid te koesteren. Het huwelijk tussen de twee regeringsgroepen is niet in staat om op de “revo” manier een gemengd en harmonisch huwelijk te vormen. Er wordt niet gewerkt voor het volk. Men is bezig het groepsbelang te verdedigen of te behartigen, terwijl het overgrote deel van de gemeenschap lijdt onder bittere omstandigheden als ongebreidelde prijsverhogingen, de brandstof prijzenoorlog, klassenjustitie, onzekerheid, devaluatie, angst, racisme, discriminatie of stigmatisatie. Onbewust wordt de songtekst van Lucky Dube opgeroepen: ‘... they won’t build no schools anymore, all they build will be prison, prison….’.

Vandaag brengt de leider van de revolutie, Desire Delano Bouterse in de eerste plaats dank uit aan de groep van 16 militairen uit 1980 die samen in de frontlinie stonden, hun gezinnen en familieleden die tot vandaag lijden onder het opgeplakte stigma. Verder wordt dank uitgebracht aan de naaste militairen, burgers, progressieven en gelijkgerichten die vanaf het begin het proces ondersteunen.

De Nationale Democratische Partij vraagt dat we elkaar met respect behandelen en roept alle rechtgeaarde Surinamers op om de rechtvaardige strijd van bevrijding en vernieuwing voort te zetten.

Strey de fu Strey, un no sa frede!

Nationale Democratische Partij