De regering suddert maar door, de burger kookt nu over

Wij, Surinamers in Suriname en daarbuiten zijn opgeschrikt door de beelden die op 17 februari in de media te zien waren tijdens en na de protestactie in Paramaribo. Suriname is op de wereldkaart gezet en wel in negatieve zin. Het resultaat is vele gewonden en letsel bij onschuldige burgers, een behoorlijke ravage in de binnenstad. Is dit een teken dat we nu werkelijk afstevenen naar bizarre sociaaleconomische wantoestanden in landen als Venezuela en Haïti? Willen we dat? Ik dacht het niet!
Er zijn genoeg redenen te vinden die rechtvaardigen dat ontevreden burgers de straat op gaan en hun stem op beschaafde wijze laten horen:
– Nijpende armoedesituatie (koersstijging, prijsstijgingen, lage lonen etc.)
– Grote werkloosheid/relatief laag opleidingsniveau bij een groot deel van de bevolking
– Geen sturing vanuit de regering (geen grip op armoede, gezondheid, veiligheid etc.)
– Ontbrekend eenduidig beleid vanuit de regeringscoalitie
– Geen prudent beleid/grote braindrain
– (Mega) plannen en initiatieven, zonder resultaat
– Schandalen (HPSG, New Surfin, etc.)

Vreedzame betogingen vanuit de bevolking en beoogde oplossingen vanuit de regeringen hebben de afgelopen decennia niet of nauwelijks geresulteerd in duurzame sociaaleconomische ontwikkeling. Armoede is in Suriname geen nieuw begrip en elke politieke partij van paars, groen, geel tot oranje (inmiddels alle kleuren van de regenboog) komt met de beste bedoeling om het volk te redden. Ook deze regering belooft veel en suddert door, maar de armoede groeit onbeheersbaar snel als gevolg van de koersontwikkeling en prijsstijgingen. De steeds nijpender wordende economische situatie dwingt mensen uiteindelijk de straat op te gaan: Het volk staat met lege handen en met een hongerige maag. Het recept voor heftige ontvlambare gemoederen.

We mogen hopen dat de regering in elk geval niet verbaasd was te zien hoe de protesten escaleerden. Alhoewel, gezien de reactie van de wetshandhavers (die weinig voorbereid leken) kan je afleiden dat men deze ravage op dit moment niet voorzien had. Een kettingreactie volgt logischerwijs want door de tijdelijk hermetisch afgesloten stad om grip te krijgen op de situatie heeft ook weer directe gevolgen voor o.a. de economische bedrijvigheid (winkels en markten dicht, lange rijen bij pompstations). Het helpt allemaal niet, de bevolking mist een directe handreiking en meer dan alleen begrip van de leiders van het land. Men gebruikt al het laatste gaatje van de broekriem en bij velen is geen rek meer mogelijk.

T. Sansaar