Lachen in de vuist van het volk

Waar Suriname de afgelopen dagen doorheen ging, is tot in detail op beeld vastgelegd en in woord op papier verschenen. Laat de focus vooral niet té lang worden gelegd op slechts één aspect van de roerige gebeurtenis. Er is geplunderd, geroofd en vernield. Daar hoeft niet omheen gedraaid te worden. Het is pijnlijk en op zijn zachtst gezegd heel naar voor iedereen die schade heeft opgelopen, materieel en immaterieel, fysiek en geestelijk. Moge orde en herstel plaatsvinden, én moge de kern en de oorzaak van de gehele ontwrichting absoluut alle aandacht blijven krijgen.

Er is een belangrijke boodschap meegegeven en die boodschap mag niet ondergesneeuwd raken, omdat de escalatie de hypocrieten binnen de regering op dit moment goed uit komt. Het volk heeft wéér gesproken en de regering lijkt opnieuw te lijden aan chronische of selectieve doofheid dan wel slechthorendheid. Het gerinkel van de gouden kassa wordt echter altijd wel gehoord. Het is kennelijk maar net hoe de (staats)vlag hangt en waar de prioriteiten of, zeg maar gerust, persoonlijke belangen liggen.

Het volk toespreken vanuit een veilige stoel, achter gesloten deuren, is geen moedige of heldhaftige daad; het getuigt van gebrekkig leiderschap.  Het was beschaafder geweest het volk in fysieke hoedanigheid te woord te staan, persoonlijk te benaderen.

Impactvoller was geweest een menselijker kant te laten zien, precies zoals gedaan werd toen mensen huis aan huis bezocht werden tijdens verkiezingscampagnes (de bekende dure bedeltours). Wie warmte en oprechtheid moet veinzen, zegt daarmee niet te beschikken over die eigenschappen. Mensen met mooie woorden om de vinger winden en hen vervolgens moeiteloos aan de kant schuiven zodra beoogde doelen bereikt zijn, ontmaskert de gehele en werkelijke geaardheid van een persoon.

Dezelfde hand, die zo hartelijk andere handen kon schudden, wijst nu met de vinger naar het volk. Met de ijzeren vuist op tafel slaand, en in beeld voor de camera, vind de regering kennelijk dat het vooral rustig dient te blijven wanneer de regering zélf in gebreke blijft, vele wetten overtreedt, corruptie lijkt te dienen en daarmee escalaties veroorzaakt.

Laat het muisstil zijn wanneer er onnodig veel kosten worden gemaakt door politici, omdat hun ego geëtaleerd en herhaaldelijk gevoed wenst te worden. Stil moet het ook blijven wanneer regeringslieden wél eten en zich geen zorgen hoeven te maken over of zij die het financieel wel of niet gaan redden aan het eind van de week. En laten we vooral ook onze ogen sluiten voor de gênante onprofessionaliteit en de ondeskundigheid, het grote geklungel omdat men het land niet met hart en ziel bestuurt.

Er is een stok gevonden om het volk mee te slaan, het volk krijgt een schuldcomplex aangepraat en de regering lijkt de houding van slachtoffer aan te nemen. Het zou bijzonder geweldig zijn als de regering het volk eindelijk tegemoet zou komen, al dan niet met kleine stappen en binnen de grenzen van huidige mogelijkheden. Gemoederen sus je niet door met de harde hand vanachter een ijzeren gordijn te regeren en elke vorm van 'opstand' steeds weer de kop in te drukken.  Onrust dient in de ogen gekeken en serieus genomen te worden, anders blijft het voortbestaan en zal verergering optreden.

Er wordt nu om een totaal andere aanpak gevraagd, met (méér) repressie zal de druk toenemen en zal de ontevredenheid onder de burgers verder groeien. Op dezelfde voet verder gaan, is op den duur de eigen glazen van het regeringshuis ingooien. De hand van het volk zal daarbij niet nodig zijn.

Frustratie, boosheid, honger, armoede, achteruitgang, paniek, wanhoop, angst, verdriet, moedeloosheid en diepe teleurstelling spreken een taal en die taal bevat een boodschap. Misnoegen worden om een reden geuit. Het is aan de regering hier, vanuit goede wil, gehoor aan te geven middels passende, concrete en opbouwende handelingen. Er is veel meer nodig dan het voeren van dialogen.

Laten wij het vergrootglas boven de kern houden, precies daar waar de oplossingen te vinden zijn.

V. de Keijzer