Terwijl in de rest van de wereld het normale voetballeven na het WK weer is opgepakt, schijnt de Surinaamse voetballerij in een soort winterslaap te zijn. Het voetbal hier te lande is op een zodanig laag pitje, dat er haast sprake is van inactiviteit. Het enige voetbalnieuws dat er tegenwoordig is, betreft de voortreffelijke optredens van de officials Zeegelaar en Rensch. Deze twee grensrechters zijn naast hun succesvolle deelname aan eindrondes vorig jaar, nu weer geselecteerd om oefeninterlands te helpen leiden. Ze zijn echt kanjers die kosten noch moeite sparen om hun doel te bereiken.

 
Op het gebied van de actieve beoefening van de voetbalsport is het echter kommer en kwel. De competitie kan maar niet op gang komen bij de mannen, om maar niet te praten over de vrouwen. Daar is er na de veel besproken interlandperiode met als absoluut dieptepunt het achterlaten van dames in het buitenland, helemaal niets meer gebeurd. Het is niet duidelijk hoe een zichzelf respecterende organisatie zonder schaamte zit te teren op de inspanningen van anderen. Als er hier geen voetballers worden opgeleid, zal Suriname steeds blijven parasiteren van voornamelijk Nederland, want daar worden de spelers vanaf de mini's (5/6 jarigen) opgeleid tot volwaardige voetballers. Eenmaal tot volle wasdom gekomen, slaan sommigen hun 'vleugels' uit naar het internationale voetbalcircuit.

Zoals de zaken er nu voor staan, is het bondsbestuur bezig het lokale voetbal te ondermijnen. Het kan nooit zo zijn dat de moederorganisatie voor alle nationale selecties kijkt in de richting van het voormalige moederland. Op die manier hoeft men zelf niet te investeren in de opleiding van lokale spelers. Deze ontwikkeling is een negatief neven-effect van het diaspora-beleid dat door het bestuur wordt gevoerd, terwijl het aanvankelijk een uitstekende mogelijkheid was om de A-selectie competitief te maken.

Waarom duurt het zo lang voordat er uitsluitsel komt met betrekking tot de al dan niet definitieve aanstelling van Winter? Is het de stilte voor de storm en staan er grote dingen te gebeuren bij Natio? Hoe het ook zij, deze onzekere situatie duurt al maanden, zonder dat de moederorganisatie de beleefdheid kan opbrengen om de gemeenschap te informeren en velen vragen zich af hoelang het bestuur de Status Quo nog zal handhaven. Later deze maand werken sommige landen interlands af, terwijl Suriname al zo weinig meetmomenten heeft, schijnt ook deze gelegenheid onbenut te zullen blijven om de spelers op elkaar ingespeeld te laten raken. Zal men met lede ogen toezien hoe Natio in maart naar de slachtbank wordt geleid tegen Mexico?

Mireille Hoepel