Afghaanse vrouwenbeleid afgegleden naar anarchie

Afghanistan is een van de landen in Zuidoost Azië, die in een langdurige instabiliteit, armoede is verzeild en een chronisch proces van politieke afbraak meemaakt. Met de overname van de macht door de Taliban in August 2021, is het land verder afgegleden. Sociaal-economisch zijn de gevolgen funest. Buitenlandse hulp en reserves zijn  bevroren, en mede als gevolg daarvan is de economie totaal naar de afgrond.

Daarnaast zijn de mensenrechten systematisch uitgehold en meedogenloos geschonden. Het regiem heeft het vooral op de rechten van vrouwen gemikt, welke dramatisch zijn beperkt en dit heeft weer zijn desastreuze gevolgen op de economie en sociale bescherming van het volk.

In december 2021 verbood de Taliban het Hoger Onderwijs voor vrouwen. Een ware catastrofe voor de ontwikkeling van de vrouw. Kort hierna, zeer recentelijk, verbood de Taliban vrouwen om bij Ngo's (buitenlandse en nationale) te mogen  werken. Belangrijke internationale Ngo's hebben zich hierna uit het land teruggetrokken, mede waardoor de humanitaire crisis in het land onvoorstelbaar en ongekend is geworden. Zo erg zelfs dat moeders baby's of organen van kinderen verkopen aan derden. We zien ook een absorbitante toename van  kinderarbeid, als methoden voor gezinsoverleving met grote negatieve impact, waarvan cijfermatige data een uitdaging vormt in een regiem met onbegrip voor ontwikkeling van zijn natie.

Dit alles gebeurt niettegenstaande protesten van de internationale gemeenschap (w.o. UN, OHCHR) tegen de vele mensenrechten schendingen. De Universele Verklaring van de rechten van de Mens (UVRM), het Kinderrechtenverdrag, en het Verdrag tegen de uitbanning discriminatie jegens vrouwen, tellen nauwelijks in Afghanistan. Het is voor vrouwen ten strengste verboden om met hoge hakschoenen te lopen, te verschijnen in openbare plekken zonder 'mehram' of 'burqas'. Zelfs het spreken in publieke plekken is sterk aan banden gelegd, en mag het volume niet onbeperkt zijn.

Meer dan 3.4 miljoen Afghanen hebben hun geboorteland gedwongen moeten verlaten, uit angst, onderdrukking, politieke vervolging of anderszins, waarvan het gros naar Iran en Pakistan ging. Hoop is er niet meer, althans volgens velen! Niet verwonderlijk, aangezien ongeveer 28 miljoen van de bevolking oftewel 50 % is behoevend voor acute basishulp. 14 miljoen kinderen zijn in nood, waarvan 1.4 miljoen onder de leeftijd van 5 jr. ondervoed is.
 
Het is tijd dat ook Suriname de ontwikkelingen in Afghanistan nauwlettend  volgt, zo dit nog niet gebeurt. De schending van de fundamentele rechten van Afghaanse burgers, inclusief van vrouwen en kinderen is triest en te ernstig om met gekruiste armen naar te luisteren of te kijken naar beelden. Een ver van mijn bed show is het zeker niet! In het buitenlandse beleid van Suriname is mensenrechten bescherming een kardinaal component. Ook Suriname zondigt aan schendingen van zijn burgers op vele fronten. Het vuur van schendingen is makkelijk over te slaan.

Analyses in landensituaties, voorlichting en stellingname tegen landen als Afghanistan, zijn de kenmerken van een wakende rechtsstaat. Een rechtsstaat die op eigen bodem reeds jaren onvoldoende scoort, te midden van een steeds verpauperende en verhongerende bevolking, verloederende samenleving, een kleine groep daargelaten, knagende corruptie, verkwisting van middelen, schrikbarende inflatie en de uitmergeling van met zweet en tranen opgebouwde pensioenen van burgers. Ook de moeders, vrouwen en kinderen in Suriname hebben nog een lange weg af te leggen, alvorens de ware leiders te lande die bovendien de eed op de Grondwet hebben afgelegd, zullen ontwaken en de humanitaire aspecten in het nationale beleid daadwerkelijk zullen integreren en uitvoeren.

Sardhanand Panchoe
Jurist Internationaal Publiekrecht