De organisatie van een Wereldkampioenschap heeft vele voordelen van uiteenlopende aard. Los van de financiële ondersteuning die de FIFA aan de organisator toekent, zijn er ook heel wat andere voordelen. Zo komen er in aanloop naar en gedurende het evenement, meer mensen dan normaal naar het land. Toeristische ondernemingen krijgen de gelegenheid om een graantje mee te pikken. Daarnaast kunnen andere bedrijven meeliften door allerlei attracties te organiseren. Ook het land zelf boert goed, want er komen meer deviezen het land in. Naast deze en andere financiële voordelen die teveel zijn om hier op te noemen, zijn er natuurlijk ook sportieve voordelen aan het organiseren van een wereldkampioenschap voetbal. In aanloop naar, tijdens en na het toernooi zal vooral de doelgroep in de schijnwerpers staan. Velen in de doelgroep raken door de media-aandacht geïnteresseerd en sluiten zich aan bij een club. Echter zullen ook andere delen van de gemeenschap geprikkeld worden om iets te gaan doen met sport.

Qatar is qua grootte slechts een fractie van Suriname, maar is toch in staat geweest om een WK-eindronde voor de voetbalelite, te organiseren. Dit vermogen heeft natuurlijk veel meer te maken met de grootte van het land zelf. Hoewel Qatar qua omtrek in vergelijking met Suriname een dwerg is, steekt het land qua leiderschap, visie, organisatievermogen etc., met kop en schouders uit boven Suriname. Om te beginnen zou het bestuur kunnen opteren voor de organisatie van een wereldkampioenschap bij de vrouwen, jongens of meisjes. Suriname is op geen enkel vlak klaar voor de organisatie van een WK-eindronde bij de mannen. Door eerst een van de kleinere toernooien te halen, kan het land stappen maken om op termijn aan de vereisten te voldoen om een bid uit te brengen voor het grotere toernooi.

 
Van Qatar kunnen we dus nog meenemen dat je als bond ambitieus moet zijn. Een Engels gezegde luidt: 'the only limitation is your imagination', hetgeen vrij vertaald betekent dat jouw beperkingen bepaald worden door jouw verbeelding. Dit gezegde geldt zeker voor leden van de   FIFA. Door de vooruitgang in de technologie hoeven zaken die vroeger een beperking waren, dat heden ten dage niet meer te zijn. Vroeger stelde men dat landen met een geringe bevolking zich nooit zouden kunnen plaatsen voor een eindronde, omdat de vijver van talenten te klein zou zijn. Ijsland met een inwonertal van minder dan 400.000, heeft die stelling weerlegd door in 2018 aan de start te verschijnen in Rusland. De wereldorganisatie heeft voldoende expertise in huis en biedt zoveel hulp aan de organisator, omdat een goed georganiseerd toernooi, niet alleen een visitekaartje is voor het organiserend land, maar ook voor de FIFA.

Mocht de organisatie van een wereldtoernooi, toch een brug te ver zijn voor de lokale bonden -het bovengenoemde is bij uitbreiding ook van toepassing op andere takken van sport-, dan kan eerst begonnen worden met regionale toernooien. Het organiseren van deze toernooien mag geenszins het einddoel zijn, maat moet als opstapje dienen naar de organisatie van een mondiaal toernooi. Schroom daarbij niet om partnerschappen aan te gaan met buurlanden. Tegenwoordig gaan ook economisch sterke landen partnerschappen aan om een eindronde binnen te halen. Denk maar aan de WK-bids van Argentinië, Uruguay, Paraguay en Chili, alsook van Egypte, Griekenland en Saoedi-Arabië. Sterker nog, de laatste optie betreft zelfs drie continenten! Samenwerking doet grenzen vervagen! 

Mireille Hoepel