Marokko heeft tijdens Qatar 2022 de aandacht van de wereld getrokken. Het land dat in vijf voorgaande edities slechts eenmaal uit de groepsfase kwam en daarna in de achtste finales strandde, verraste vriend en vijand door de halve finales te bereiken. Met dit resultaat is Marokko het eerste Afrikaanse land dat de halve finales heeft bereikt. Hoewel velen het niet zagen aankomen, is dit resultaat niet komen aanwaaien. De Marokkaanse bond heeft stellig een gedegen meerjaren ontwikkelingsplan uitgezet en afgewerkt om er te komen. Ook heeft de Noord-Afrikaanse voetbalautoriteit niet geschroomd om de verkregen middelen van de FIFA te investeren in de ontwikkeling van de voetbalsport aldaar.

Wat zeker ook niet uit het oog verloren mag worden is de inzet van de spelers van wie meer dan de helft in Europa geboren is. Daarnaast spelen enkele van de voetballers die in Marokko geboren zijn, in Europese competities. Voor de aanvang van deze eindronde kende de wereld slechts enkele spelers van de Marokkaanse selectie, hetgeen inhoudt dat niet alle voetballers bij topclubs acteren. De trainer is erin geslaagd om spelers te selecteren die vanwege hun geboorte ook voor een Europees land konden uitkomen, maar er bewust voor hebben gekozen om voor het land van hun ouders, uit te komen. Zoals Hakkim Zyech het heeft verwoord: 'ik heb met mijn hart gekozen'.

De Surinaamse situatie heeft veel weg van de Marokkaanse. Door de jaren heen zijn er om uiteenlopende redenen, heel wat Surinamers naar Europa vertrokken om een beter bestaan op te bouwen. De kinderen van deze Surinamers die in den vreemde geboren zijn, hebben de keuze om uit te komen voor hun geboorteland of voor het geboorteland van hun ouders. Vanwege de gebrekkige voetbalontwikkeling  en slechte economische situatie in Suriname, kiezen de meeste van de speelgerechtigden ervoor om te wachten op een oproep van Oranje. Deze keus is op zich niet verkeerd, ware het niet dat de oproep van Oranje in de meeste gevallen, uitblijft.

Deelname aan een wk is 'a once in a lifetime opportunity' die vele deuren opent. Door massaal te kiezen voor Suriname, wordt Natio een competitief team, dat evenals Marokko daden kan stellen. Maar als slechts enkelen opteren voor Suriname, dan blijft de werkelijke potentie van Natio onvoldoende benut. Natuurlijk staat een professional niet te springen om te acteren in een amateuristische organisatie met baas-knecht verhoudingen en zo jaren terug geworpen te worden in ontwikkeling. Er moet dus niet alleen geroepen worden dat de professionals moeten aansluiten, maar ook bewust gewerkt worden naar een professionele organisatie die in staat is te voldoen aan de eisen die gesteld worden door deze beroepsvoetballers.

Indien de moederorganisatie hier te lande erin slaagt om organisatorisch op een hoger niveau te komen en die signalen door de professionals in den vreemde (spelers en coaches) worden opgevangen, kunnen er veelbelovende tijden voor Suriname aanbreken. Met de uitbreiding van het aantal deelnemers aan de volgende WK-editie, moet het mogelijk zijn om met een gedegen plan aanwezig te zijn op het grootste voetbalforum.

Mireille Hoepel