Ik heb het eerder aangehaald dat de grote Europese competities veel aandacht krijgen, omdat ze qua marketing een goede job doen, waardoor de amusementswaarde van voetbal is toegenomen en er dus heel veel geld omgaat in de voetbalindustrie. Er worden heel wat attracties gekoppeld aan het stadionbezoek, waardoor mensen het er voor over hebben om veel geld neer te tellen voor een toegangskaart. Door het grote aantal stadionbezoekers, kan de organisatie ook weer astronomische bedragen binnenhalen via reclamecontracten. Ook spelers die in deze grote competities uitkomen, worden door grote bedrijven gezien als levende 'uithangborden' en verdienen dus ook heel veel met sponsoringcontracten. Door al deze zaken rondom het voetbal, zijn deze competities aantrekkelijk voor voetballers, bedrijven, trainers en mediahuizen.

Natuurlijk is er niets op tegen wanneer een sporter ernaar streeft zijn of haar talent maximaal te gelde te maken. We komen er dus niet onder uit dat de Europese competities financieel bekeken de aantrekkelijkste zijn. Dat gezegd hebbende moeten we echter niet uit het oog verliezen dat al die zaken eromheen eigenlijk 'randzaken' zijn, maar vanwege het financieel gewin, gepromoveerd zijn tot hoofdzaken. Door deze verschuiving van het accent, zien we dat op clubniveau de Europese clubs het goed doen, maar de eerlijkheid gebied ons om ook toe te geven dat de meeste Europese clubs, spelers uit andere continenten onder contract hebben. Deze grote Europese landen zullen zich bij een evaluatie van Qatar 2022, achter de oren krabben. Ze zijn zo druk bezig geweest om de voetbalsport te laten evalueren tot een bedrijf, waardoor ze de core business uit het oog hebben verloren. Het oogmerk van een bedrijf is altijd maximalisatie van de winst. Dus ook in de voetbalindustrie is dat niet anders. Clubs verdienen meer met kaart- en shirtverkoop, verhuur van reclameborden, etc. In dat opzicht is het bedrijf succesvol. Op sportief gebied daarentegen is het voor enkele 'grote' landen sportief gezien, uitgelopen op een fiasco.

Marokko is België en Nederland voorbijgestreefd, terwijl vele Marokkanen naar deze landen zijn verhuisd voor een beter bestaan. Spelers als Zyech en Amrabat, zijn voor een belangrijk deel gevormd door Nederlandse trainers. Hebben de leerlingen de meesters in dit geval dan overtroffen? Dat zou ik niet willen stellen. De Marokkanen hebben zich gehouden aan hetgeen waar het allemaal om begon, namelijk voetballen. Doordat ze zich zijn blijven concentreren op het verbeteren van de verschillende facetten van het voetbalspel, hebben ze schitterende vorderingen gemaakt en waren ze de historische grootmachten, voetballend de baas. De meeste spelers van de Marokkaanse selectie, zijn buiten Marokko geboren, toch hebben ze met vereende krachten voor Marokko gespeeld. De prestatie die ze hebben neergezet, zal ze geen windeieren leggen, echter moeten ze ervoor waken dat ze hun identiteit niet te grabbel gooien voor enkel financieel gewin. De kunst is om de balans te vinden.