"De discussie over de vele nationale vrije dagen wil ik bij deze niet aanwakkeren, maar wil slechts een bescheiden bijdrage leveren aan het waarom deze dag wel als een nationale dag voor alle Surinamers zou moeten worden ervaren. Evenwel, kan het ook wat ingrediënten opleveren om ons stelsel van vele nationale vrije dagen te helpen evalueren", stelt Alfaisi. 

Om te beginnen, de viering van de dag is geïntroduceerd door de geschiedkundige en Marronkenner André Pakosie, na akkoord van de Gaaman van de Saamaka, Okanisi (Ndyuka), Pamaka en Matawai stammen. Het voorstel om 10 oktober als gezamenlijke dag te nemen voor de herdenking van de succesvolle strijd door de voorouders van alle Marronstammen, is gekomen van de Gaaman van de Saamaka,  zalig Jozef Daniel Aboikoni. De oudste in leeftijd onder alle Gaaman toen en nu te boek staande en in de gemeenschap, als een zeer wijze Gaaman.

Een eventueel verschil van mening over de juiste dag waarop gezamenlijk de Marrondag wordt gevierd door alle Marronstammen, zou dus niet aan de orde moeten zijn. Elk gesloten vredesverdrag tussen de toenmalige kolonisator en een Marron stam, is naar mijn mening daarom markant en kan op gepaste wijze ook worden herdacht door de eigen stam, andere stammen of de gehele samenleving. Je zou dit alles makkelijk kunnen plaatsen als markante gebeurtenissen/achievements in het kader van de Black History van Suriname.

Ten tweede, voor de geschiedenis van Suriname en Surinamers is deze herdenking als zeer belangrijk aan te merken. Het is een markante gebeurtenis voor het land Suriname. Dit als we meenemen de zeer machtige en wrede kolonisator Nederland toen, die humaniteit en vrijheid van niet-blanken als non existent beschouwde. Dat voorouders van ons Surinamers, strijd hiertegen hebben gevoerd en die strijd uiteindelijk op verschillende momenten hebben gewonnen tegen deze machtige kolonisator. Dat deze vanwege die strijd, tenslotte gedwongen was vredesovereenkomsten te sluiten met verschillende stammen, waarbij o.a. autonomie (zelfbestuur) is afgedwongen. Dit is iets waar elke Surinamer, van welke etnische komaf dan ook, trots op zou moeten zijn. Wij zouden van de daken nationaal en internationaal moeten schreeuwen: “Hier in dit land zijn wij de nakomelingen van heldhaftige strijders, die hebben gestreden tegen onmenselijkheid en slavernij en voor vrijheid. De strijd die ook gewonnen is door onze voorouders van de machtige kolonisator”, benadrukt Alfaisi.