Hoe later hoe drukker het wordt op het Onafhankelijkheidsplein waar de ‘fesa’ wordt gehouden. Bij de eerste editie zijn er niet veel deelnemers maar hun tenten worden wel druk bezocht. Er wordt  onder andere aangeboden een stevige peprewatra met 'extra mals' wild of vis, op tyula's gebakken roti's en bara’s, grote maar fijne cassavebrood, verse sap, bami of nasi in een blad, koeken en bojo’s bij de kotomisi's, gestoofde vruchten, verse saw paw of groentesoep. Bij  worstman Jammie is het na zonsondergang extra druk geworden. De Fosten Kukru Fesa duurt tot en met zondag. “Dan komen we met die pom, pastei, bruine bonen. Authentiek!” wordt bij de stand van Naks aangekondigd.

Minister Levens borduurt voort: “We dansen ook op elkaars muziek. Het is goed. Laat Suriname zo blijven. Laten we de wereld laten zien dat we geen problemen hebben met etniciteit. Af en toe w’e feti dan san? Het geeft niet, het hoort erbij. Af en toe is er wat maar het duurt nooit lang. Laten we een voorbeeld zijn voor de wereld.” Levens heeft aangehaald dat in de hele regio, alleen in Suriname Javanen voorkomen. Een bijzonderheid, ook culinair.

De First Lady merkt op dat Suriname letterlijk en figuurlijk een 'melting pot' is. “Hoe kan het anders? Onze voorouders zijn van alle streken van de wereld gekomen. Met hun specerijen. En hier hebben we het versurinamiseerd. A habi wan eigen tintje, wan eigen smaak, wan extraatje. Want un combineer ala sani, we hebben er iets Surinaams van gemaakt. Dat is en blijft iets bijzonders.”  De echtgenote van de president merkt op dat anders dan de Caribische landen, Suriname een echte ‘food destination’ kan worden omdat het de ‘real fusion’ heeft.

Minister Levens laat doorschemeren dat de landen in de regio graag willen deelnemen aan de volgende edities. De Fesa zou kunnen uitgroeien tot een Caribisch Foodfestival, in Suriname georganiseerd. Santokhi-Seenacherry merkt op: “Suriname moet het worden ja, het kan niet anders. Onze keuken is gevarieerd. We zijn ook veel breder georiënteerd qua vis. De eilanden kennen alleen zoutwatervissen. Wij hebben ook zoetwatervissen. We hebben ook  heel veel wild. Dat maakt ons bijzonder. En hoe we dat klaarmaken is natuurlijk dat extraatje.” Ze banadrukt dat die kennis van “smaak tot leven brengen” vastgelegd, bewaard en overgedragen moet worden.