Vandaag, 29 juli, begint het hoger beroep in het Decembermoorden strafproces, waarin hij als hoofdverdachte terecht staat. In december 1982 was sprake van de organisatie van een samenzwering om het Surinaamse volk te bedriegen en angst aan te jagen, met het oog op een zelfcoup die een totalitaire staat moest vestigen. Bouterse is tweemaal schuldig bevonden aan de Decembermoorden en tot een gevangenisstraf van 20 jaar veroordeeld. Zijn slachtoffers werden zonder vorm van proces valselijk beschuldigd, gefolterd en doodgeschoten. Zij hadden de 'misdaad' begaan vrij hun mening te uiten, vreedzaam te demonstreren, op te komen voor sociale rechtvaardigheid en aan te dringen op een onafhankelijke rechtsgang en algemene verkiezingen.

De militaire dictator loog op de televisie dat zijn slachtoffers 'op de vlucht waren neergeschoten'. Decennia later zou hij als president verklappen dat hij wist dat hij 'lulkoek' verkondigde. En dat is de man die de NDP op het schild hief om geëxalteerd uit te roepen dat hij tegen de leugens van de regering zal strijden met de 'waarheid'. De man die theatraal de paarse 'ondersteuning' aan Organic Movement moest proclameren. En die het niet kon laten annexionistisch die 'ondersteuning' als 'openingszet' op zijn 'schaakbord' te presenteren. Een 'openingszet' die vanaf hetzelfde podium werd verweven met aanvallen op de geloofwaardigheid van de rechterlijke macht. Door de paarse bril wordt Organic Movement als potentieel tactische reserve van de hoofdverdachte gezien. Zou deze opportunistische steun van een notoire mensenrechtenschender kunnen uitpakken als steun van een galg aan de gehangene? Kan de spontane sociale burgerrechtenbeweging haar integriteit bewaren?

Met het besluit op en rond 29 juli niet te demonstreren heeft Organic Movement in de geest van een sociale burgerrechtenbeweging gehandeld en getoond dat de 'timing' van de protestdemonstraties niet was gericht op het 8 december hoger beroep, zoals de VHP had geïnsinueerd. De demonstratie pauze getuigde van het binnen de protestbeweging aanwezig zijn van respect voor de onafhankelijke rechtsgang en de democratische rechtsorde, de vijftien slachtoffers van de dictatuur en hun nabestaanden.

Echter, op 24 juli kwam Organic Movement met een tenenkrommende verklaring: ' Organic Movement neemt bij deze afstand van het 8 December proces. We hebben daar niks mee te maken. Wij willen vooruit en kijken naar de toekomst, niet naar het verleden.' Zeggen dat je als sociale burgerrechten activist niets te maken hebt met het strafproces tegen de verdachten van moord op vijftien vooraanstaande burgerrechten activisten van je land, getuigt van humanitaire onverschilligheid. Vooruit willen en kijken naar de toekomst zonder te kijken naar het verleden, is kiezen voor onwetendheid. Verleden, heden en toekomst zijn onafscheidelijk.

We leren van wat goed en fout is gegaan in het verleden, om de fouten niet te herhalen en op de weg van het goede een betere toekomst vorm te geven. Wat zouden wetenschap, onderwijs en cultuur zijn zonder kijken naar het verleden. Wat zou onze nationale identiteit zijn zonder kijken naar het verleden. Hoe kan je kritiek op het huidige regeringsbeleid onderbouwen, zonder te kijken naar het verleden van dat beleid?! Zonder historische lering blijven we gedoemd de 'kink in de geschiedenis' te herhalen. Bovendien, hoe kan je het alleen naar de toekomst kijken, aanvoeren als argument om afstand te nemen van een strafproces dat nog moet beginnen, kortom in de toekomst ligt? Een strafproces dat alles met Surinames toekomst te maken heeft, omdat het de lange nacht van straffeloosheid ten einde zal brengen! Een strafproces dat de norm van rechtsgelijkheid, dat niemand boven de wet staat, moet herbevestigen. Een strafproces dat tegemoet komt aan het recht van slachtoffers, nabestaanden en verdachten op een eerlijk proces, een mensenrecht.

Neutraliteit ten aanzien van politieke moorden en folteringen, ten aanzien van misdrijven tegen de menselijkheid,  staat haaks op de moraliteit van ‘recht en waarheid maken vrij’, die wij in ons volkslied bezingen. Praktisch betekent zo een morele nalatigheid het gedogen van de cultuur van straffeloosheid. 'Wir haben es nicht gewusst', zeiden de Duitsers die wegkeken. Een sociale burgerrechtenbeweging die ‘afstand neemt’ als het gaat om de menselijke waardigheid en waarborgen van de mensenrechten, ziet af van ethische verantwoordelijkheid. Zij verliest haar protest integriteit. Wat rest is ongeloofwaardigheid.