Nelson Mandela had ooit in een interview aangegeven dat de welvaart van een Staat afgemeten kon worden aan de waarde die ze toekent aan haar gezondheidszorg, haar kinderen en haar onderwijs. Wijze woorden van een wijs man, een man die nog steeds velen inspireert en motiveert. Een man van wie velen nog wat kunnen opsteken. Mits de wil daartoe bestaat, natuurlijk.

De kinderen van Suriname zitten overal. Alle buurten, wijken en districten zitten barstensvol kinderen, vol leven. Hun leeftijd, etniciteit en levenservaring die zij geleidelijk aan opdoen, zouden nimmer moeten afdoen aan hun waardigheid als mens. Dit geldt eveneens voor hun ouders. Gezinnen en families hebben het zwaarder dan ooit, halen (soms letterlijk) alles uit de kast om zich staande te houden, en opnieuw: staande in de meest letterlijke betekenis van het woord.
Als oprechte aandacht ontbreekt en geld niet op de juiste manieren besteed wordt aan de ontzettend belangrijke pijlers van een verzorgingsstaat (Gezondheidszorg, Jeugd & Gezin en Onderwijs), stort het hele kaartenhuis met gemak in elkaar.

Verandering heeft tijd nodig en dat is een bekend gegeven. Dit gegeven herhaaldelijk aankaarten is in wezen ook kostbare tijd verspillen. Wanneer goodwill ontbreekt bij politici en de juiste man of vrouw niet op de juiste plek zit, zal er logischerwijs niet veel van de grond komen. Met als gevolg dat men zich weer beroept op het verleden en de inmiddels versleten uitspraak over het fenomeen ‘tijd’.

Kinderen onze toekomst noemen is een hol vat als er geen feitelijke of waarneembare resultaten zijn die kunnen laten zien dat er echt voorzien wordt in de behoeften van kinderen. We kunnen niet trots zijn vanwege geratificeerde verdragen waarin kinderrechten centraal staan, wanneer regelgeving in de praktijk niet of onvoldoende wordt nageleefd. Of erger: indien er in strijd gehandeld wordt met alleen al één wet of afspraak uit een dezer verdragen.

Mogelijk liggen prioriteiten elders. Het kan verkeren, en het verkeert al té lang. Sommigen lijken daarin te zijn vergeten zelf ooit ook arm te zijn geweest, honger te hebben gekend. Op bijzondere dagen wordt door prominenten op het podium het geworstel van de gehele voorouderlijn genoemd, maar de vraag is hoe zuiver het nageslacht NU omgaat met het resultaat van de offers die in het verleden zijn gebracht. Sentiment moet soms vertrouwen wekken, vooral daar waar de agenda duister en geheim is.

Oil & Gas lijkt de status van religie te krijgen. Het is meer dan logisch dat er hier veel aandacht en tijd naar uitgaat, maar er is meer wat om aandacht van de staat schreeuwt. Er mag geen kostbare tijd gestoken worden in (het behouden van) machtsposities, zodat er in (de) volgende regeerperiode(n) optimaal genoten kan worden van de opbrengst van hetgeen nu al aanbeden lijkt te worden.

Laten we niet vergeten dat de stoelen in mooie gebouwen warm gehouden kunnen worden, omdat het volk vertrouwen en hoop had. Deze hoop mag niet (verder) de grond in geboord worden. Er zijn ontwikkelingen, er is beweging, maar het kan nog steeds echt veel beter.
Als mensen Suriname verlaten vanwege toenemende armoede (en daarbij zelfs niet ervoor schromen het zelfrespect in de verkoop te doen tegen een zeer lage prijs), is er straks niet veel meer over van de ‘gewone’ burger. Waar valt dan nog over te regeren? Een halfleeg land? Dan hebben wij Oil & Gas en haar aanbidders. Met de kinderen en jongeren aan de zijlijn en in de schaduw, precies daar waar zij nu ook staan.

Beste regeerders van Suriname, open uw ogen en uw hart. Daar ook u ooit kind was en droomde van kansen in het leven. Geef niet om te kunnen ontvangen, geef omdat u uit het hart geven wilt. Tracht meer te subsidiëren en geeft u gehoor aan (andere of nieuwe) subsidieaanvragen van jeugdinstellingen, laat ze niet onder de stapel verdwijnen. Het zijn ook uw kinderen.

Vishma de Keijzer