Oil and Gas: de nieuwe Goden?

Nelson Mandela had ooit in een interview aangegeven dat de welvaart van een Staat afgemeten kon worden aan de waarde die ze toekent aan haar gezondheidszorg, haar kinderen en haar onderwijs. Wijze woorden van een wijs man, een man die nog steeds velen inspireert en motiveert. Een man van wie velen nog wat kunnen opsteken. Mits de wil daartoe bestaat, natuurlijk.De kinderen van Suriname zitten overal. Alle buurten, wijken en districten zitten barstensvol kinderen, vol leven. Hun leeftijd, etniciteit en levenservaring die zij geleidelijk aan opdoen, zouden nimmer moeten afdoen aan hun waardigheid als mens. Dit geldt eveneens voor hun ouders. Gezinnen en families hebben het zwaarder dan ooit, halen (soms letterlijk) alles uit de kast om zich staande te houden, en opnieuw: staande in de meest letterlijke betekenis van het woord.
Kinderen onze toekomst noemen is een hol vat als er geen feitelijke of waarneembare resultaten zijn die kunnen laten zien dat er echt voorzien wordt in de behoeften van kinderen. We kunnen niet trots zijn vanwege geratificeerde verdragen waarin kinderrechten centraal staan, wanneer regelgeving in de praktijk niet of onvoldoende wordt nageleefd. Of erger: indien er in strijd gehandeld wordt met alleen al één wet of afspraak uit een dezer verdragen.

Laten we niet vergeten dat de stoelen in mooie gebouwen warm gehouden kunnen worden, omdat het volk vertrouwen en hoop had. Deze hoop mag niet (verder) de grond in geboord worden. Er zijn ontwikkelingen, er is beweging, maar het kan nog steeds echt veel beter.
Als mensen Suriname verlaten vanwege toenemende armoede (en daarbij zelfs niet ervoor schromen het zelfrespect in de verkoop te doen tegen een zeer lage prijs), is er straks niet veel meer over van de ‘gewone’ burger. Waar valt dan nog over te regeren? Een halfleeg land? Dan hebben wij Oil & Gas en haar aanbidders. Met de kinderen en jongeren aan de zijlijn en in de schaduw, precies daar waar zij nu ook staan.

Vishma de Keijzer