Reactie op vonnis Alibaks-Hausil

Niet het vele is goed maar het goede is veel. Niet omdat de zittingsrechter 80 kantjes nodig had om zijn verhaal te motiveren maakt dit gegeven het vonnis een kwalitatief hoogstaand stuk. De raadslieden hebben gemerkt dat zeer weinig van hun argumenten in extenso zijn besproken maar dat er wel veelvuldig geschermd wordt met de argumenten van het Openbaar Ministerie (OM). 

Er is totaal geen onderzoek gedaan naar onschuld. Het onschuldig scenario heeft in deze zaak geen enkele kans gehad. Niemand was dan ook geïnteresseerd in onschuld: OM, politie en rechterlijke macht waren totaal gefixeerd op schuld. Barbertje moest immers hangen.  

Twee directieleden van de CBvS, S. en O., zijn om onduidelijke redenen niet tot verdachten aangemerkt, terwijl blijkens het dossier met name de rol van S. zeer veel vraagtekens oproept. S. zegt in verklaringen zich wel te hebben verzet maar maakt toch tweemaal zeer grote bedragen over op rekening van het ministerie van Financiën.  De rechter maakt echter dankbaar en gewoonweg kritiekloos gebruik van juist de verklaringen van S. tegen Faranaaz Alibaks-Hausil.

En S en O. zijn nota bene buiten functie gesteld blijkens persberichten mede vanwege deze overmakingen maar ook wegens hun vermeende betrokkenheid bij afspraken die betrekking hebben op cambio’s die naar verluidt, nadelige gevolgen hebben gehad voor de CBvS en de Staat Suriname.  
En het antwoord van het OM: “In geval de mediaberichten -dat de CBvS de dienstbetrekking met voormelde personen heeft beëindigd- juist zijn wordt opgemerkt dat ook de bank geen aangifte heeft gedaan ter zake enige strafbare feiten contra vernoemde personen.” De persberichten worden dus in twijfel getrokken en daar de CBvS geen aangifte heeft gedaan blijft het OM lekker stilzitten. Het is absolute nonsens dat het OM op een aangifte van de CBvS zou moeten wachten. Het gaat niet om klachtdelicten maar om ambtshalve vervolgbare delicten.

En weigert het OM dus S. en O. te vervolgen. Het mag dan ook niet vreemd heten dat de pers hier unaniem en absoluut terecht zeer grote vraagtekens bij heeft geplaatst. Beginselen van een goede procesorde zijn er immers niet om overboord gegooid te worden. De rechter doet hier ten onrechte helemaal niets mee.
 
Wat de verdediging in dit proces is bijgebleven, is een werkelijk respectloze houding die de zaaksofficier jegens de verdediging heeft geëtaleerd door de verdediging maar 1 requisitoir te verschaffen terwijl mevrouw Hausil twee raadslieden heeft. In een kleine zaak is dit te vergoelijken, edoch niet in een zaak van deze omvang. Met andere woorden: jullie krijgen maar 1 requisitoir en ga zelf maar naar de copyshop opdat de andere advocaat ook een exemplaar krijgt. Meer dan schaamteloos en neerbuigend.

De verdediging heeft gemerkt dat de rechter gigantisch veel tijd nodig had om tot een vonnis te komen, heeft de zaak van Hausil reeds meerdere malen uitgesteld, maar verzoeken tot voorlopige invrijheidstelling werden in een splitsecond afgewezen omdat de ernstige bezwaren nog zouden bestaan en verwijst dan vaak gemakshalve naar het Gerechtelijk Vooronderzoek. In vele gevallen wilde de rechter zelfs niet eens horen van verzoeken. Hoe rijmen we het e.e.a.? Want de gemiddelde buitenstaander zou kunnen denken dat als je zo zeker bent van de ernstige bezwaren, dat advocaten pas na aandringen een verzoek tot voorlopige invrijheidstelling kunnen doen, het schrijven van het  vonnis een fluitje van een cent zou moeten zijn. Daar zou je beslist geen half jaar voor nodig moeten hebben met twee grote vakanties daartussen.
 
De verdediging kan zich niet aan de indruk onttrekken dat de rechter al was voorgeprogrammeerd op veroordeling maar alleen nog de argumenten bij elkaar moest harken om zijn verhaal rond te maken. Dat bleek ook gedurende een verzoek tot voorlopige invrijheidstelling waarbij de zittingsrechter geheel ten onrechte en volledig uit de lucht gegrepen het Inter-Amerikaanse Anti-corruptieverdrag erbij wilde slepen terwijl dit verdrag totaal niet van toepassing is.
Het door Suriname geratificeerde Inter-Amerikaans Anti-corruptie Verdrag heeft geen rechtstreekse werking (direct effect) maar is een opdracht aan de verschillende lidstaten om hun wetgeving in orde te krijgen overeenkomstig de bepalingen van het verdrag. Waarom heeft de zittingsrechter dit verdrag dan niet genoemd tijdens het vonnis?   

Een geheel andere vraag is of de Anti-corruptiewet uitvoerbaar en handhaafbaar is. Zodra de wet is afgekondigd moet deze direct uitvoerbaar en handhaafbaar zijn. Hier was geen sprake van omdat de Overheid gefaald heeft ex artikel 22 Anti-corruptiewet, de Commissie binnen 30 dagen na afkondiging te installeren. Gedurende het proces was deze commissie nog steeds niet geïnstalleerd. Zonder deze commissie is de wet slechts een losse flodder.

Advocaat
mr Raoul Lobo