Democratie is niet voor narcisten

Het incident met de Surinaamse journalist Jason Pinas afgelopen 14 december in de uitoefening van zijn onafhankelijke journalistieke taak is een momentopname, maar niet van voorbijgaande aard. Tenminste, die indruk is niet weggenomen. Het ergste wat je als journalist kan overkomen is dat je onderwerp van gesprek wordt. Erger is het, als in het geval van Jason Pinas waar sprake is van openlijke geweldpleging, mishandeling, diefstal en vernieling van zijn eigendom. Drie lijfwachten van vicepresident Ronnie Brunswijk zijn persoonlijk aansprakelijk en Ronnie Brunswijk is hoofdverantwoordelijk. Met zijn vulgaire taalgebruik richting de journalist gaf Brunswijk verbaal aanleiding tot het plegen van de strafrechtelijke handelingen door zijn lijfwachten.

Het was niet de eerste keer dat Ronnie Brunswijk zich van openlijk geweld bediende, omdat hij zich in zijn ego aangetast voelde. Het zal ook niet de laatste keer zijn tenzij zijn meerdere, president Chan Santokhi, hem ontslaat uit zijn functie van vicepresident. Het aangezicht van Suriname zal enigszins zijn gered.

De openlijke geweldpleging, mishandeling, diefstal en vernieling van het eigendom van journalist Jason Pinas, zijn erkend door de daders terwijl de opdrachtgever in zijn functie van vicepresident openlijk in het Huis van de Democratie daarover gelogen heeft. Het weerzinwekkende aan deze leugens is dat de daden nota bene op de stoep van het Huis van de Democratie zijn gepleegd. Jason Pinas, man van het vrije woord die in zijn hoedanigheid een van de pijlers van de democratie staande probeerde houden, werd letterlijk met geweld onderuit gehaald.

Ronnie Brunswijk onteerde op die bewuste 14 december de democratie. Het was geen incident. Voorbeelden zijn er genoeg uit ons verleden. Schendingen van mensenrechten in de democratische samenleving, want daar valt de mishandeling van Jason Pinas ook onder, zijn pijnlijke voorbeelden die herhaling moesten voorkomen. De Decembermoorden zijn de wreedste tot nu toe geweest en de wurging/mishandeling van Jason Pinas had ook met zijn dood kunnen eindigen. Net zoals Desi Bouterse persoonlijk afrekende met de vijf journalisten Bram Behr, Lesley Rahman, André Kamperveen, Jozef Slagveer en Frank Wijngaarde, net zo rekende Ronnie Brunswijk persoonlijk af met Jason Pinas.

In een beschaafde samenleving waar democratie het politieke anker is waar ook Ronnie Brunswijk zich aan vastklampt, betekent het dat jij je als democraat onderwerpt aan de principes. Elke handeling die indruist tegen de beginselen van de democratie zal je als dader er de consequenties van moeten dragen. Doe je dat niet, dan ben je de narcist die misbruik maakt van de kansen die dezelfde democratie je biedt om politiek leider te zijn. Ronnie Brunswijk bewees hiermee weer eens zijn kleingeestige inborst. Democratie is een levenshouding en geen platform om je boven de samenleving te plaatsen, nog minder je te verheffen boven wet en recht.

Door het verwerpelijke gedrag niet volgens het democratische principe af te handelen, maakt ook president Chan Santokhi zich mede schuldig. Door het na te laten geeft Santokhi toe bereid te zijn mee te gaan in de neerwaartse maalstroom. Hij zegt ook vaker eensgezind met Brunswijk op te trekken. Beide politici nemen niet alleen zichzelf maar voornamelijk het imago van Suriname mee in hun val. De wereld ziet het gebeuren, de verpauperde Surinaamse samenleving kan slechts meekijken. Het is alleen jammer dat beide mannen in hun democratisch verworven functies de democratie nu misbruiken om nog tot 2025 de vrije val van onbehoorlijk bestuur verder voort te zetten.

De reactie van het Openbaar Ministerie in een een-tweetje met de politie roept ook bedenkingen op. Nog voor de inkt van de aanklacht droog was had de politie al een oordeel geveld. “Jason Pinas, je hebt het er zelf naar gemaakt. Kis’ yu moy.” Toen de drie verdachten hadden bekend liet het OM hen gaan, omdat het slachtoffer geen zichtbaar letsel had opgelopen. Zichtbaar letsel? OM, ik frons mijn wenkbrauwen diep. Angst door geestelijke vernedering is niet zichtbaar. De emotionele schade is des te meer vele malen groter en de impact weerbarstiger dan de kosten voor een nieuwe telefoon.

Suriname heeft voorbeelden te over als het gaat om bestraffing van politici die in de uitoefening van hun ambt over de schreef zijn gegaan. Paul Somohardjo, Willy Soemita, Dewanand Balesar, Siegfried Gilds en Errol Alibux zijn gewezen ambtsdragers die gestraft zijn. Is het misschien omdat Ronnie Brunswijk een verleden heeft van oorlog, geweld en verderf dat justitie hem niet durft aan te pakken? President Chan Santokhi heeft aangegeven dat het OM versterkt is en wordt. Mogen we als samenleving er van uitgaan dat versterking van de rechterlijke macht ook wordt ingezet ter verdere ondersteuning van de democratie door ook narcistische politici op hun juiste plek te zetten? Sterker, dit is een moment om te laten zien dat de trias politica in ere is hersteld.-.

Stuart Rahan
Srananman