Politiek bedrijven is politici eigen. Over het algemeen zijn politici de meest opportunistische mensen. Afhankelijk van welke zijde van de zaal ze zitten, vuren ze hun giftige pijlen af. Er is weinig consistentie te merken in hun opvattingen. Dat is weer het geval met de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB). Sinds 1988 wordt er vooral door journalisten en het maatschappelijk middenveld aangedrongen op de WOB, maar regering en volksvertegenwoordiging (coalitie) zijn tot nog toe selectief doof gebleken. 

Regeringen zijn gekomen en regeringen zijn gegaan, maar de WOB is nooit een feit geworden. Wanneer politici in de regering zitten, hebben zij daar helemaal geen behoefte aan. Zodra ze oppositie worden, wordt er moord en brand gegild dat er geen openheid van zaken wordt gegeven. De NDP was sinds 1988 ruim 15 jaar aan de macht. Zij heeft toen geen behoefte gevoeld om de WOB in orde te maken. Over veel zaken is er nooit openheid gegeven. Er werden aan de lopende band leningen genomen, kritische vragen werden ontweken en de coalitie in De Nationale Assemblee liep aan het lijntje van het kabinet van de president. Zij keurde de handel en wandel van de toenmalige minister van Financiën, die nu spoorloos is, keer op keer goed. De vele schandalen hebben zich opgestapeld op een mesthoop en zijn nog steeds in onderzoekfase bij het Openbaar Ministerie, waar openbaarheid ook te wensen overlaat. 

De WOB moet niet alleen journalisten, maar elke burger de ruimte geven om documenten en informatie over bestuurlijke aangelegenheden op te vragen. Wanneer de regering zou weigeren de informatie te geven, kan de burger zich wenden tot de rechter. Op vragen van journalisten, kunnen bewindslieden dan niet meer zeggen 'sortu law law sani yu e aksi mi'. De regering voert beleid in naam van het volk. Het land Suriname is geen privé bedrijf, waar regeringen maar lukraak besluiten kunnen nemen. Zij dienen verantwoording af te leggen. Met een meerderheid in het parlement kunnen ze veel zaken omzeilen. Daarom is de WOB niet alleen nodig, maar meer nog noodzakelijk.

Nagenoeg alle Caribische landen hebben te maken met gebrek aan transparantie en openbaarheid van bestuur. Er zijn in veel landen geen wetten om de toegang tot informatie af te dwingen van de overheid. Journalisten hebben, ongeacht welke regering aan de macht is, te weinig toegang tot informatie. In landen waar er wel een WOB is, zijn journalisten in staat diverse misstanden aan de kaak te stellen, omdat de regering verplicht wordt gesteld de gevraagde documenten beschikbaar te stellen. 

Maar intussen zijn de NDP en BEP die vaker aan de macht waren, ontwaakt uit hun winterslaap. Nu ze oppositie zijn, merken ze pas goed wat het betekent als je niet weet wat de reizen van de regering kosten, wat er besproken wordt met de schuldeisers van Oppenheimer, wat aan Lazard wordt betaald, wat het probleem is met het IMF, hoe het zit met diverse contracten die gesloten worden, waarom twee beveiligingsbedrijven ineens politiewerk moeten doen... Elke dag zijn er nieuwe issues waar geen afdoende antwoorden op worden gegeven.

Ook al zijn de NDP- en BEP-fractie laat wakker geworden, er moet ondersteuning komen voor de WOB. Het initiatief voor een conceptwet is genomen en deze is ingediend bij de leiding van De Nationale Assemblee. Ook president Chan Santokhi heeft bij zijn aantreden tijdens diverse gelegenheden beloofd dat de WOB zal komen. Hij had die toezegging al gedaan toen hij nog minister van Justitie & Politie was. Tijdens 10 jaar NDP heeft hij ook terecht flink heisa gemaakt over het ontbreken van transparantie. Nu wordt het hoog tijd dat de belofte voor transparantie en afleggen van verantwoording eindelijk wordt ingelost. Deze wet is nodig om het geloof in de politiek, dat onder nul is gedaald, een beetje terug te krijgen. President Santokhi doet er goed aan de totstandkoming en invoering van de WOB, tot zijn nalatenschap te maken.

Nita Ramcharan