Verplichte vaccinatie voor militairen?

Dat ons land niet aan de gevolgen van de Covid-19 pandemie ontkomt, behoeft geen betoog. De gevolgen voor de gezondheidssector, de economie, de algemene dienstverlening vanuit zowel de private sector als de overheid, zijn voelbaar. De mensen die vaak vergeten worden, zijn de nabestaanden en familieleden van zowel de directe als indirecte slachtoffers van Covid-19. Ook de mensen die brodeloos zijn geworden, omdat hun bedrijf over de kop ging en kinderen die bijkans twee jaar ernstig beperkt zijn in hun bewegingsvrijheid, hetgeen van eminent belang is voor hun ontwikkeling. En ook vele (jonge) mensen die reeds in psychische nood zijn komen te verkeren en dreigen te verkeren wat betreft de duur van de pandemie en nog vele verwante problemen.

Het is dus logisch dat er steeds meer weerstand ontstaat tegen de opgelegde vrijheidsbeperking, ‘want if pres nanga den man fu en e porin vrij, suma na unu!!’, is het algemeen heersend gevoel. De geloofwaardigheid van de regering heeft door dit gedrag een flinke deuk opgelopen. Het feit dat binnen de coalitie ook geen eenduidig standpunt bestaat met betrekking tot de aanpak van de pandemie niet alleen, maar ook het vertrouwen in de vaccins en vele andere uiteenlopende redenen, hebben gezorgd voor argwaan binnen grote delen van de samenleving over het Covid-19 beleid en hebben ook gezorgd voor terughoudendheid naar de vaccins in het bijzonder. De wens voor meer tijd om te beslissen om wel of geen vaccin tot zich nemen, is binnen deze groep duidelijk zichtbaar.

De vraag is nu of de politieke leiding van dit land er goed aan doet om de Surinaamse bevolking over te halen zich te laten vaccineren door het toepassen van maatregelen die neerkomen op dwang, terwijl niet alle middelen voldoende uitgeput zijn om de bevolking voor te lichten en te voorzien van de kennis om zo de noodzaak van het nemen van het Covid-19 vaccin door te laten dringen.

Ook het militair personeel wordt heden geconfronteerd met ernstige druk vanuit de leiding. De signalen die nu gegeven worden komen erg dwingend over gezien het feit dat de bevelhebber in zijn laatste toespraak het (onder militairen welbekend) verzoek deed aan de militairen om zich te laten vaccineren. De minister uitte hier zelfs gespierde taal over.

De in het vooruitzicht gestelde maatregel dat niet-gevaccineerde militairen slechts met een negatieve test de werkvloer zullen mogen betreden moet beter worden overwogen, omdat:
1. Het voor het personeel welke dat zal moeten, onbetaalbaar is.
2. Het zou betekenen dat de test dagelijks zou moeten worden uitgevoerd wat logistiek niet haalbaar is als wij uitgaan van 50% niet gevaccineerden (het gaat dan om meer dan 1000 testen per dag voor slechts militairen).
3. Het kenmerkende van een groeiend discriminatiepatroon tussen collega’s onderling, niet weg te denken is.

Het stellen van niet billijke eisen aan niet-gevaccineerde militairen en openlijk of subtiel dreigen met disciplinaire maatregelen, is niet de manier hen over te halen een dergelijk verregaand besluit over hun gezondheid te nemen. Dit heeft niks te maken met de militaire discipline en mag op geen enkele wijze in die sfeer getrokken worden.

Het werk als militair vereist enorme discipline, maar in deze gaat het om een strikt persoonlijk besluit. Hier mag geenszins lichtvaardig mee omgegaan worden.

Jermain Day