In Suriname is teamsport sinds maart 2020 verboden door de autoriteiten. Dit houdt in dat sportverenigingen al langer dan anderhalf jaar hun deuren niet legaal hebben geopend en sporters al even lang hun geliefde tak van sport niet optimaal hebben kunnen beoefenen. Aanvankelijk werden sporters aangemoedigd om in hun eigen omgeving hun niveau op peil te houden. Dit advies lukt deels, omdat je aan de ene kant wel in conditie kan blijven, maar anderszins toch wel anderen nodig hebt om samen patronen uit te werken. Veel teamsporters zijn erin geslaagd in conditie te blijven en ogen op het eerste gezicht fit. Echter is er een verschil tussen trainingsfitheid en wedstrijdfitheid. Bij de eerste gaat het erom dat uithoudingsvermogen, kracht, lenigheid en vaardigheid zich goed tot elkaar verhouden. Wedstrijdfitheid kan je bereiken door veel wedstrijden te spelen. Onze gedisciplineerde sporters zijn dus wel trainingsfit, enkelen van hen hebben zelfs een personaltrainer in de arm genomen. Helaas ontbreekt het hen aan wedstrijdfitheid, omdat ze geen wedstrijden kunnen spelen.

Het gemis aan wedstrijdfitheid is de reden waarom verschillende nationale selecties de afgelopen periode aan het kortste eind trokken bij internationale meetmomenten. Het debacle van de mannenvoetbalselectie in de WK-kwalificatiereeks en op de Goldcup, vanwege een gebrek aan wedstrijdritme (er zijn geen oefenwedstrijden afgewerkt), is nog vers in het geheugen. De zaalvoetbalselectie had de unieke gelegenheid om zich te plaatsen voor het wereldkampioenschap, maar faalde op het kritieke moment. Volleybalselecties zijn er ook niet in geslaagd hun stempel te drukken in de regio. Ook de afgang van Inter Moengo Tapoe tegen Olimpia in de Concacaf League, mag niet ontbreken in dit rijtje. De nationale U-20 vrouwenselectie heeft het wel gepresteerd zich te kwalificeren voor het Concacaf kampioenschap dat in 2022 wordt afgewerkt. Hoewel het van wilskracht aan de zijde van deze dames getuigt en bewijst dat ze talentvol zijn, was dit toernooi niet echt een graadmeter voor het niveau. Het is nu zaak dat de moederorganisatie deze damesselectie de volle ondersteuning geeft, zodat ze een goede beurt kan maken tijdens het kampioenschap.

Ondersteuning in de ruimste zin des woords (financieel, voeding, training, medisch, media-aandacht etc.). Daarnaast moet het SVB-bestuur ervoor zorgen dat de dames wedstrijdfit aan de start van het toernooi verschijnen. Zoals ik al eerder opmerkte kan dat alleen bereikt worden door wedstrijden te spelen. Er zullen dus gedurende de voorbereiding oefenwedstrijden afgewerkt moeten worden. De selectie moet niet ontbonden worden, zodat de dames in training kunnen blijven en zoveel mogelijk oefenwedstrijden spelen om het gewenste niveau te halen. Als dat niet gebeurt, zullen de dames niet goed voor de dag komen in de strijd om het regionaal kampioenschap.

Het is ook noodzakelijk dat er weer aan teamsport gedaan wordt in Suriname. Er is voldoende talent, maar als er niet optimaal getraind wordt en al helemaal geen wedstrijden worden gespeeld, kan er niet gepresteerd worden tegen anderen die wel de juiste aanpak hebben. Het ziet er naar uit dat de verantwoordelijken zich hebben berust in het dichthouden van teamsport, maar toch de financiële middelen willen opstrijken die overkoepelende organisaties beschikbaar stellen. Daarom is er een trend waar te nemen dat er geen teamsport wordt gedaan, maar er wel selecties worden afgevaardigd. Met de afvaardiging wekt men internationaal de schijn dat er in Suriname wel actief aan teamsport wordt gedaan. Deze ontwikkeling vind ik laf, want als sporters zich niet optimaal kunnen voorbereiden, heeft het geen zin ze af te vaardigen. Als er niet getraind word en er als gevolg daarvan geen competities worden afgewerkt, trek de stekker dan uit teamsport.

Mireille Hoepel