Het telkens verwijzen naar de vorige regering getuigt van onmacht en ondeskundigheid en staat in schril contrast met de vele gemaakte beloften. Ook zijn eerste daden als president schoten het Surinaamse volk in het verkeerde keelgat, toen hij familie en vrienden op cruciale posten plaatste, inclusief zijn vrouw, die hij meerdere functies toebedeelde terwijl er twijfels bestaan over of ze met haar capaciteiten dit alles wel aankan. In Suriname heet dit nepotisme of vriendjespolitiek, en zakkenvullerij.

Dat president Santokhi en zijn echtgenote bij velen niet geliefd zijn, blijkt uit de vele gefrustreerde reacties op sociale media, de diverse protestacties sinds zijn aantreden en vaak beledigende uitingen aan hun adres. Dit laatste is natuurlijk nooit goed te praten, maar de ‘gewone’ Surinamers zijn de onmacht van de president en de zwakke houding tegenover de corruptiepraktijken van coalitiepartner ABOP van vicepresident Ronnie Brunswijk gewoonweg beu. En de misstanden in eigen gelederen. De jongere generatie Surinamers wil na ruim 60 jaar bestuurlijk mismanagement eindelijk eens af van de corruptie en patronagepolitiek die het land al decennialang in de greep houden. Welke president dan ook mag geen millimeter ruimte meer krijgen om met dit soort streken weg te komen. Helemaal als blijkt dat er van de beloofde deskundigheid en bestrijding van de corruptie onvoldoende sprake is, en zelfs onverminderd doorgaat.

President Santokhi heeft er een handje van om in het wilde weg oproepen te doen om mensen te motiveren om Suriname uit het economische dal te helpen. Zo deed hij voor de verkiezingen een oproep aan Surinamers overzee om te komen investeren: volgens Santokhi zou de diaspora 3 tot 4 miljard euro beschikbaar hebben om in het land te pompen als hij aan de macht zou komen. Dat de Diaspora gelijk met fondsen over de brug zou komen is een misvatting gebleken. Desgevraagd deed de president staatsman-onwaardige uitspraken: men moest maar eens kijken naar de lange rijen bij de transferkantoren waar het diaspora-geld binnenkwam. Dit terwijl het gelden betreft die vanuit Nederland al 40 jaar naar familieleden in Suriname wordt overgemaakt.

Ook riep hij de diaspora een paar maanden geleden op om alles te laten vallen om Suriname te komen helpen opbouwen. Maar hoe kan de president verwachten dat men zonder enige onderbouwing, zonder enig wettelijk kader en een onduidelijke legale status, gehoor zal geven aan deze oproep? Heeft hij wel enig besef van hoe lang het duurt om een bedrijf op te starten, en welke hobbels en bureaucratie daarbij overwonnen moet worden? Tot nu toe hebben dan ook nog maar weinigen gehoor gegeven aan zijn oproep. In de Volkskrant deed Santokhi begin deze week wéér een oproep. Nu aan Nederlandse boeren om zich te vestigen in Suriname, waar genoeg ruimte zou zijn. Een sympathiek gebaar, zeker, maar beschikt de armlastige overheid in Paramaribo ook over de middelen om het aan de ruime EU-subsidies gewende Nederlandse agrariërs werkelijk naar de zin te maken?

Voordat hij anderen oproept om onder onzekere omstandigheden te investeren, zou Santokhi er verstandig aan doen om eerst de immense problemen van de boeren in eigen land op te lossen en de landbouwcertificeringen in orde te maken, zodat winstgevende groenten weer naar Europa of het Caribisch gebied kunnen worden geëxporteerd. Ook het ondoorzichtige en corruptiegevoelige vergunningenbeleid – waardoor Suriname onderaan de Ease of doing business ranking list van de Wereldbank bungelt – verdient ingrijpende verbetering.

Om zijn geloofwaardigheid niet helemaal te verliezen zou de president er goed aan doen om nu vooral te luisteren naar de Surinaamse bevolking, met haar mee te leven en te stoppen met loze beloften en oproepen. Natuurlijk is het niet Santokhi’s schuld dat hij een failliet land heeft overgenomen, hij heeft echter wel vooruitgang en oplossingen beloofd als hij president zou worden. Nu is goed communiceren met het volk cruciaal, waarbij hij vooral verantwoording zou moeten afleggen voor zijn daden als staatshoofd. Sterker: President Santokhi zou zich kwetsbaar moeten opstellen en vergeving moeten vragen voor de mislukkingen sinds hij aan de macht is.