Kleinste land Bermuda wint goud in Tokio

Met een bevolking van slechts 63.000 werd Bermuda het kleinste land dat een Olympische gouden medaille won tijdens de Spelen toen Flora Duffy de triatlon in Tokio won. De 33-jarige, die voor de vierde keer op een Olympische Spelen verscheen, kwam als beste uit het veld van 56 vrouwen met een tijd van een uur en 55 minuten en 36 seconden - meer dan een minuut voorsprong op Georgia Taylor-Brown van Groot-Brittannië  en de Amerikaanse Katie Zaferes.

Bermuda had al het record van het dunst bevolkte land dat een Olympische zomermedaille won dankzij brons voor bokser Clarence Hill in 1976, maar nu hebben ze hun eerste gouden medaillewinnaar.

"Het is al vijf jaar enorm druk", zegt Duffy. "Ik zou nooit aanraden om vijf jaar lang een Olympische favoriet te zijn. Natuurlijk is het het nu allemaal waard. Ik denk dat heel Bermuda gek aan het worden is. Dat maakt het zo speciaal voor mij dat, ja, dit was mijn droom, maar ik wist ook dat het groter was dan ik."

Duffy, die de kans om Groot-Brittannië als tiener te vertegenwoordigen afwees, is al bekend met het schrijven van haar naam in de geschiedenisboeken nadat ze Bermuda's eerste vrouwelijke Commonwealth Games-kampioen werd in 2018.

Ze voegde eraan toe: "Ik ben er gewoon trots op dat ik Bermuda's eerste gouden medaillewinnaar en eerste vrouwelijke medaillewinnaar kan zijn, en hopelijk iedereen thuis kan inspireren dat dit mogelijk is."

Om de omvang van Duffy's overwinning in context te plaatsen: met 51 kilometer is het triatlonevenement zelf langer dan een end-to-end wandeling over de lengte van Bermuda (40 km).

De nachtelijke regen in Tokio had de start met 15 minuten vertraagd vanwege de gladde omstandigheden, maar toen het eenmaal op gang kwam, nam Duffy de controle over na de eerste vier ronden en keek nooit meer achterom.

Een grote glimlach veranderde in tranen van vreugde toen ze over de finish kwam toen het besef doordrong wat ze had bereikt. "Ik probeerde gewoon mijn kalmte te bewaren en mijn gedachten niet te laten afdwalen naar het feit dat dit echt gebeurde tot ongeveer de laatste kilometer van de run", zei Duffy. "Ik zag mijn man, hij is mijn coach, aan de kant van de weg, en schonk hem een ​​klein glimlachje. Vanaf daar heb ik gewoon alle emoties laten komen, maar ik denk echt dat het me pas over een paar dagen zal raken."