Roché Hopkinson Sr.
(Ingezonden)

Allereerst wil ik onze boys van Natio een hart onder de riem steken. Onze WK-kwalificatie is anders verlopen dan hoe wij hadden gehoopt, maar we geloven nog in het doel dat is gesteld. Die bribi ini unu krakti is er nog steeds, dus KOP OP!

Komende tot de kern van dit stuk wil ik stellen dat Suriname doorgaans goede managers heeft gehad, die in politiek-bestuurlijke zin leiding hebben gegeven aan de Republiek. Het is geenszins mijn doel een persoonlijke evaluatie toe te kennen, dus laten we het houden dat alhoewel er uitschieters waren naar beneden, we het gemiddelde van presidenten, vicepresidenten en ministers voor hun managersrol een ruime voldoende kunnen geven. Dit geldt ook voor de huidige machthebbers.

Gevoelsmatig geloof ik dat vele lezers nu zoiets hebben van: ‘Really? Een ruime voldoende voor onze leiders?’ Laat mij mezelf haasten om u erop te wijzen dat ik dat nimmer heb gesteld. Er is namelijk een verschil tussen managers en leiders. Een verschil waar ik niet altijd bij stil stond, waardoor ook ik in het verleden deze termen door elkaar heb gehaald.

Het vakgebied over leiderschap heeft het in de afgelopen decennia aan populariteit gewonnen, en ook de definities aangescherpt. In 1977 gaf Zaleznek al aan dat er een verschil is tussen een manager en een leider. Als voorbeeld moge dienen dat een manager binnen de gegeven kaders zijn werk doet, en een leider daarentegen naar vernieuwing streeft. De bekende managementschrijver Stephen Covey voegde hieraan toe dat management zich baseert op een bepaald paradigma of denkkader waarbinnen het handelen zich afspeelt. Leiderschap daarentegen creëert nieuwe paradigma's en denkkaders.

Wat belangrijk is om te weten, is dat zowel managers als leiders beogen om het gedrag van hun doelgroep te sturen. Een manager zal aansturen door iemand bijvoorbeeld te belonen indien die het goed doet of te straffen wanneer men iets slecht of verkeerd doet. Een leider zal juist proberen om mensen te beïnvloeden door zelf het juiste voorbeeld te geven en door te inspireren. Dit laatste is met name nu relevant als we de case van Covid-19 bekijken en het bestuurlijke proces daaromheen. Hoewel de nodige Covid-19 maatregelen worden afgekondigd, zien we daarbij niet de juiste voorbeelden die gegeven worden noch effectieve vormen om ons gedrag te beïnvloeden naar gedrag dat als wenselijk gezien wordt door de overheid, met alle noodlottige directe en indirecte gevolgen van dien.

Wanneer we kijken naar het verschil tussen een managersrol en een leidersrol komt u dan, net als ik, tot de droevige conclusie dat wij in politiek-bestuurlijk opzicht bar weinig leiders hebben, noch hebben gehad? Hoe keren we dit tij? Hoe stellen wij nieuwe leiders in staat om het voortouw te nemen? Wat weerhoudt deze nieuwe leiders om in het voetlicht te treden? En wordt het niet tijd dat wij, als samenleving, inzien dat wij leiders verdienen en niet slechts managers?

Graag sluit ik dat stuk af door een thumbs up te geven aan iemand die wel heeft getoond een leider te zijn door nieuwe denkkaders te creëren, door mensen mee te krijgen in zijn visie, door een hele natie te inspireren om te geloven in onze kracht. Weliswaar niet in politiek-bestuurlijke zin, maar zeker niet minder inspirerend… Ik heb het over de lessen die wij allen kunnen leren van Dean Gorré.

Roché Ray Hopkinson Sr.
Op eigen titel