Vakbond voor militairen?

Met grote belangstelling heb ik kennisgenomen van de discussie die is losgebarsten over het onderwerp 'een vakbond voor de militairen; ja of nee?'. Volgens mij kan deze vraag vanuit twee invalshoeken benaderd worden, namelijk juridisch technisch en sociaal maatschappelijk.

Over het sociaal maatschappelijke eerst een duidelijke en scherpe stelling. Als Surinamer geboren in de laatste weken van het jaar 1979 heb ik vanuit de schoolbanken, vervolgstudies en door mondelinge overdracht, kennisgenomen en een mening gevormd over de periode die 'de jaren 80' wordt genoemd. Het is een periode waaruit wij als samenleving lering moeten trekken en de verantwoordelijkheid moeten nemen om dit ons nooit meer te laten overkomen.

Als individu keur ik iedere handeling resoluut af die indruiste tegen onze democratische beginselen, ongeacht de beweegredenen die daaraan ten grondslag lagen. Ter verduidelijking; u zal mij nooit een coup en iedere vorm van fysiek, psychisch of maatschappelijk geweld goed horen praten. Niet in het verleden, het heden, noch de toekomst. Niet als persoon, noch minder als militair en bovenal niet als hoofdofficier. Er zijn diepe wonden geslagen in die periode en een wezenlijk deel van onze samenleving leeft vandaag nog met dat trauma.

De invloed van dit trauma in de maatschappelijke discussie kent twee kernuitgangspunten. Het eerste is vanuit de positie van dat deel van de maatschappij die de huidige roep om een vakbond voor de militairen direct in relatie brengt met de jaren 80, de NDP en de ex-president. Het is voor mij van belang te onderstrepen dat ik geen lid ben of ben geweest van deze politieke partij, geen aspiraties heb lid te worden, noch in opdracht van wie dan ook van die politieke partij deze discussie heb aangewakkerd.

Het ander uitgangspunt onderstreept het algemeen heersend gevoel, zowel onder de militairen als hun directe gezinsleden, van verwaarlozing, miskenning en schoffering, al decennialang. Ook de teleurstelling van al hetgeen niet gerealiseerd is de afgelopen 10 jaren dient in deze onderstreept te worden.

Des te meer, omdat er vanuit werd gegaan dat de leiding toen een stukje affiniteit met en voorkennis over ons leger had, wij als militairen er veel beter voor zouden staan. Het is dus gebleken valse hoop te zijn met als gevolg uitgestelde teleurstelling.

Het is van belang in overweging te nemen dat een aantal functionarissen dat toen in de 2e en de 3e lijn werkzaam was op het ministerie en in het operationele, nog steeds posities inneemt die voor bovengenoemde teleurstelling hebben gezorgd. Het gaat om functionarissen die willens en wetens een puinhoop hebben helpen maken van de rechtspositie binnen het leger als organisatie niet alleen, maar ook individuen ernstig hebben helpen benadelen. Ze hebben meegedaan bij het oneigenlijk gebruik van staatsmiddelen en het inzetten van personeel voor privédoeleinden.

Wanneer enkele van deze functionarissen naast en in de directe omgeving van de huidige leiding van het ministerie van Defensie en het land plaats hebben, en oplossingsmodellen mogen helpen aandragen voor problemen aangaande het personeel, kan met zekerheid gesteld worden dat dit niet in alle eerlijkheid en oprechtheid zal gebeuren. Simpelweg omdat men het eigen falen en eventueel corrupt handelen niet zal blootleggen. De klappen zullen dus voor het personeel zijn, dat grotendeels te goedertrouw zijn werk conform instructies uitvoerde.

Precies daar ligt de kern van het streven naar een eigen vakbond. Het personeel is moe om als maar van links naar rechts gesmeten te worden in de armen van politieke oplichters naar politiek wantrouwen en visa versa. Vooral nu een steeds groter deel onder de armoedegrens leeft en onder de meest erbarmelijke omstandigheden zich met alle liefde voor land en volk inzet. Dit, terwijl hun gezinnen uit elkaar spatten, omdat naast het niet toereikend salaris onder andere, ook de medische voorzieningen van hun kinderen en partners niet gegarandeerd zijn.
Dit zijn de beweegredenen waarom ook ik de discussie op gang heb gebracht om een juridisch technisch antwoord te vinden op de vraag als wij al dan niet recht hebben op een vakbond.

Het is in deze periode van uitermate groot belang de directe communicatie met het militair personeel op gang te brengen. Arkie a personeel, mek deng taki sang ee dangra deng.
In 2021 kan ik met zekerheid stellen dat het begrip 'ondergeschiktheid' aan het bevoegd gezag heel duidelijk en zuiver is onder het militair personeel. Daar mag op geen enkele manier twijfel over bestaan.

Maar laten wij deze discussie op een volwassen manier in gemeenschap met elkaar voeren en precies op deze manier de kwaadwilligen die ons land verder in de crises willen storten, de pas afsnijden.

Majoor Jermain Day