Ten eerste de stijging van het aantal Covid-19 besmettingen en het dodental in o.a. India (4.529 per dag), Brazilië (2.000 per dag), Colombia (470 per dag), Trinidad & Tobago (waar per 15 mei de noodtoestand is afgekondigd) en natuurlijk in Suriname, waar wij ons bevinden in Code zwart. Deze onoverzichtelijke situatie door de Covid-19 pandemie in de ex koloniën, kunnen niet gescheiden bekeken worden van de overgeërfde sociaaleconomische en raciale ongelijkheidspatronen tussen de kolonisator en de gekoloniseerde. Het gaat niet alleen om het dodental, maar vooral de toegang tot het vaccin, waarbij duidelijk de hebzucht van de (westerse) ontwikkelde landen in het oog springt.

Ten tweede, het oplopende geweld tegen Palestijnse burgers in Israël. Als Settler kolonie was het doel van Israël het koloniseren van het land Palestina om demografisch en economisch overgewicht te creëren en in stand te houden. Handelingen die resulteren in conflicten met de Palestijnse burgers, die gewelddadig van hun gronden beroofd en verdreven worden.

Op zich lijken deze twee vraagstukken los te staan van elkaar, maar klopt dat wel? 

De sociaaleconomische en raciale ongelijkheid gecreëerd door de kolonisator is nog steeds zichtbaar, met name in wie toegang heeft tot het kunnen ontsnappen aan de Covid-19 pandemie, bijvoorbeeld in India waar de rijken het land ontvluchten; wie toegang heeft om zich veilig te voelen, in Israël waar Palestijnen gemarginaliseerd en gebombardeerd worden en er zelfs sprake is van apartheid. In Latijns-Amerika wie toegang krijgt en heeft tot gezondheidszorg. In Suriname wie toegang heeft tot grond: we zien dat de ‘kloon kolonisator’ onze politici en rijken, zich zoveel mogelijk land proberen toe te eigenen, terwijl anderen sterven of voor hun levens vechten.

Terugkomend op het mogelijk vertrek van mw. Diana Pokie, dit betekent niet een gevallen pion in het machtsschaakspel. Het gaat niet om de persoon van mw. Pokie (het had ook een man kunnen zijn). De spelers aan het machtsschaakspel zijn het resultaat van de historische marginalisering. We zien daarom dat onze politieke leiders meer met hun eigen machtsspelletjes en belangen bezig schijnen te zijn, dan met o.a. de ziekenhuiszorg die altijd al in crisis was en waar er onvoldoende in is geïnvesteerd. Het onderwijs waar juist nu meer aandacht en middelen voor nodig zijn om de sociaaleconomische kloof in onze samenleving te dichten. Het crisis- en herstelplan, dat resultaatgerichte sturing vereist, alhoewel uitvoerbaarheid nog door velen betwijfeld wordt.

Deze erfenis van sociaaleconomische en raciale ongelijkheidspatronen in de (ex) koloniën, maken pijnlijk duidelijk dat we vanuit solidariteit en medemenselijkheid wel aan de bel moeten trekken en onze stem moeten laten horen. We merken een zekere mate van onverschilligheid en overlevingsreactie van ‘onze situatie is al erg genoeg’ dus er lijkt weinig ruimte te zijn om ons solidair op te stellen met de groep die geografisch zo ver lijkt. 

Kleine acties zoals erover schrijven, praten en posten van comments en video’s, maakt dat wij nadenken over onze gemeenschappelijke problemen, die door een wereldeconomisch (koloniaal) systeem van uitbuiting, ongelijkheid in macht en sociaaleconomische hulpbronnen in stand wordt gehouden. Is er een eenduidige oplossing? Hebben wij het antwoord? Wij weten het niet?

Wat wij weten is dat het ons bezig houdt en dat wij ons verplicht voelen om het te delen met u en dat wij gezamenlijk tot nadenken worden aangezet en onze ‘kleine’ invloed gaan uitoefenen op onze lokale en internationale politici.