Waar koersen we heen?

Sinds de uitbraak van het corona virus, zijn er internationaal een aantal maatregelen vastgesteld om verdere verspreiding tegen te gaan.
Dat de(ze) maatregelen gelet op de werking van het virus, een dringende noodzakelijkheid en geen warrig verzinsel zijn, is intussen duidelijk. Overheden hebben in hun (voorlichting)programma's bij herhaling de nadruk gelegd op de strikte naleving, in veel gevallen echter zonder succes! De wereld zit nog in de(zelfde) trein.

Moe van deze tragiek en haar (onherstelbare) misère, moe van de (vele) verboden waar de bevolking al geruime tijd onder gebukt gaat, wordt de kreet tot opheffing en of versoepeling met de dag steeds luider. Het evenwicht binnen de samenleving is zoek, de druk op de bevolking wordt steeds zwaarder, de beperkingen steeds ondraaglijker en de frustraties nemen met de dag toe. Dat de kreet vooralsnog (even) onbeantwoord zal blijven, is duidelijk! Met een buitensporige toename van het aantal besmettingen, het zorgsysteem dat onder enorme druk staat, en verpleegkundigen die overwerkt zijn, dreigt het geheel (spoedig) in elkaar te storten. Is dit de richting die wij opgaan? Dit is niet de richting waar wij naartoe willen! Helaas zijn er nog individuen die daarvan niet doordrongen zijn en het niet zo nauw nemen met afgekondigde maatregelen. Het moet echt anders!

De klaagzang onder (grote) delen van de samenleving is niet onbegrijpelijk. De maatregelen wegen enigszins niet op tegen de maatschappelijke en economische gevolgen ervan. In mijn vorig artikel heb ik reeds erop gewezen dat er meer kapot gemaakt wordt dan men in ogenschouw neemt. Toch is het voor nu, hoe disproportioneel het ook lijkt, om erger te voorkomen, de enige route die bewandeld moet worden willen we komen op de 'juiste bestemming'.