De Surinaamse Voetbal Bond (SVB) heeft onlangs bekendgemaakt dat de competitie voor dit kalenderjaar op 30 april aanvangt. Op die datum wordt een aanvang gemaakt met de competitie voor de Tweede divisie, terwijl de start voor de Eerste divisie (hoofdklasse) vijf dagen later op programma staat. Sinds maart 2020 was contactsport in Suriname verboden, waardoor de voetballers haast een jaar niet hebben kunnen trainen en langer dan een jaar geen wedstrijden hebben gespeeld. De voetballers hebben hun geliefde bezigheid dus langer dan een jaar moeten missen. Voor enkelen was voetballen behalve een hobby, ook een bron van inkomsten. De vraag is in hoeverre deze groep nog animo heeft om te voetballen of intussen is uitgeweken naar een alternatieve inkomstenbron. De tijd zal het leren.

Voor voetballers die bleven hopen op een spoedige hervatting van de voetbalactiviteiten (trainen en wedstrijden) zal het groen licht om te trainen dat eind maart eindelijk werd gegeven, een grote opluchting zijn geweest. Echter betwijfel ik het of het besluit van de bond om de competitie reeds op 30 april op te starten, in goede aarde is gevallen bij spelers, trainers, fysiotherapeuten etc. De fysieke gesteldheid van de voetballers zal na zo een lange periode van inactiviteit behoorlijk onder druk komen te staan, met als gevolg talrijke blessures. Tijdens de kwalificatiewedstrijd van Suriname tegen Cayman Islands hebben we gezien hoe bij de tegenstander de ene speler na de andere uitviel, vanwege fysieke ongemakken. Het is op zijn zachtst uitgedrukt onverantwoord om meteen een competitie af te werken met wedstrijden van negentig minuten.

Ik ben niet tegen hervatting van het voetballen, maar heb mijn twijfels of dit wel de juiste manier is. Ook al zal er maar één ronde worden afgewerkt, dan nog is de belasting te zwaar. Het zou beter zijn om eerst een warming-up toernooi te organiseren waarbij er wedstrijden van tweemaal dertig minuten worden afgewerkt met de mogelijkheid om veel wissels te plegen. Na evaluatie kan dan worden vastgesteld als de spelers al dan niet in staat zullen zijn om wedstrijden van een normale duur af te werken. Zo geef je de spelers geleidelijk aan de gelegenheid om weer te wennen aan de speeltijd van negentig minuten.

De wedstrijden tegen Bermuda en Canada zullen conditioneel iets meer vergen van de professionele voetballers, dus is het wenselijk dat deze spelers na het beëindigen van de competitie bij hun respectieve clubs, naar Suriname afreizen om te acclimatiseren. Ik zie geen meerwaarde in het houden van een trainingskamp in Nederland. De te verwachten omstandigheden tijdens de wedstrijd kunnen in Suriname het best gesimuleerd worden. Je haalt veel meer uit jouw training door voetbal-echt te trainen. Om dat te kunnen bereiken neem je alle te verwachten weerstanden in aanmerking. Dus behalve dat je traint op doelpunten maken, doelpunten voorkomen, omschakelen etc., moet je in dit specifieke geval ook rekening houden met de niet te onderschatten weerstand: het klimaat. Ook gewenning aan de mat (het speelveld) is wenselijk. Beleg het trainingskamp in Suriname en stel de profs alzo in staat om te wennen aan de temperatuur en het speelveld. Voor de bondscoach is het ook goed om te zien wie vanwege de hoge vochtigheidsgraad sneller moe is, dan weet hij hoe hij het maximale uit de spelers kan halen.