De fundamentele oorzaak hiervan moet gezocht worden in de onderhandelingen die er in de tijd zijn gevoerd en de daaruit voortvloeiende verbintenissen. Nationale beleidsmaker hebben tijdens die beraadslagingen schromelijk gefaald om het maximale voor Suriname uit het vuur te halen. Erger nog, critici zijn van oordeel dat het eigen belang heeft geprevaleerd boven het nationale belang.

Ondertussen staan wij aan de vooravond  van een ambitieuze aardolie exploitatie voor onze kust en met argusogen kijkt de bevolking van Suriname wat we nu hieruit zullen halen als natie. Het is zaak dat de deskundigen bij de onderhandeling een integrale ontwikkelingsagenda van Suriname aanleggen dan te komen met een geïsoleerde benadering waarbij een gesegmenteerde ontwikkelingsparagraaf van Suriname wordt meegenomen. Vooruitlopend kan gesteld worden dat het niet eenvoudig, maar een zeer gecompliceerde aangelegenheid zal zijn om de multinationals te overtuigen dat het gaat om de ontwikkeling van het totale Surinaamse grondgebied en dat wij prioriteit geven aan deze benadering en niet zij. We moeten ons niet laten afleiden door hun belang van winstmaximalisatie en de intimidatie die daarmee gepaard gaat. Wij dienen onze belangen te identificeren en dat kenbaar te maken.

De onderhandelingen in de jaren negentig van de vorige eeuw tussen de toenmalige regering met de goud multinationals Newmont en Rosebel/Iamgold die zouden moeten leiden tot het construeren van moderne goudmijnen in het oerwoud Suriname, zijn naar mijn inzichten verkwanseld en de Staat en de Surinaamse gemeenschap zijn er totaal bekaaid van afgekomen. Naast het construeren van de bedrijfsfaciliteiten zouden de toenmalige onderhandelaars van Suriname er werk van moeten maken om van de investeerders te eisen dat ze geen barakken moesten opzetten voor de arbeiders, maar complete woningen voor de arbeiders met hun gezinnen. Zo zouden de gezinnen permanent bij elkaar blijven, dit alles in het belang van het kind.

Ook zouden de multinationals daarnaast de nodige investeringen moeten plegen om alle openbare voorzieningen neer te zetten, zodat de arbeiders er normaal met hun hele gezinnen daar konden gaan wonen. Dat zou een enorme maatschappelijke ontwikkeling in die gebieden teweeg brengen. Na verloop van tijd zouden we kunnen praten van twee nieuwe steden in de districten Brokopondo en Marowijne.

Waarom was de bauxietmaatschappij Suralco kort na de ontdekking van grote hoeveelheden bauxiet in Moengo wel instaat om een complete stad ten behoeven van hun werknemers neer te zetten, maar hebben de goudgiganten er niet aan gedacht om in die richting te denken? De overheid heeft ook schromelijk verzuimd om hen in die richting te bewegen. Als de multinationals het benodigde kapitaal miljarden US dollars bijeen hebben weten te halen, zou het geen ingewikkelde aangelegenheid moeten zijn om nog een US dollars 200 miljoen vrij te krijgen voor de financiering van een stad met alle openbare faciliteiten voor de arbeiders.