De wereld werd eind 2019 opgeschrikt door het Sars CoV2 virus dat alom bekend kwam te staan als het Corona-virus en begin 2020 door de wereld gezondheidsorganisatie verklaard werd tot de Covid-19 pandemie. Suriname kreeg er de eerste helft van maart 2020 mee te maken en sedert dien ligt het sportleven hier te lande stil. In de meeste landen werden de competities aanvankelijk stilgelegd, maar geleidelijk aan werden ze hervat. In slechts enkele landen, waaronder Suriname en Nederland, werden de voetbalcompetities vervallen verklaard. De reactie van de sportautoriteiten wereldwijd was begrijpelijk, omdat er weinig tot geen informatie over deze ziekte was. Naderhand is komen vast te staan hoe de verspreiding plaatsvindt en hoe het voorkomen kan worden. Aan de hand hiervan werden er protocollen ontwikkeld, zodat belangrijke sectoren weer opgestart konden worden. Helaas was sport niet op de prioriteitenlijst, waardoor er sinds medio maart 2020 niet meer is gesport in Suriname.

Deze ontwikkeling is zeer nadelig voor sport in zijn algemeenheid en in het bijzonder voor de nationale mannenvoetbalselectie. Deze sportambassadeurs hebben zich in 2019 geplaatst voor de editie van de Goldcup die medio dit jaar wordt afgewerkt. De totale gemeenschap was niet alleen trots op dit resultaat, maar sprak ook de hoop uit dat Natio een goede beurt zou maken op dit prestigieus regionaal toernooi. Echter komen goede prestaties niet uit de lucht vallen, maar krijgt men in overeenstemming met een bekend spreekwoord: loon naar werken. Dit houdt zoveel in dat Natio alleen bij een gedegen voorbereiding mag uitkijken naar een goed resultaat. Aangezien de competitie al ruim 10 maanden stil ligt en er niet eens getraind worden, laat het zich al raden dat de lokale voetballers niet in staat zullen zijn om de torenhoge verwachtingen waar te maken.

Daarnaast dwingt de realiteit ons om toe te geven dat amateurs, hoe hard ze ook werken, het vroeg of laat afleggen tegen professionals die meerdere keren per dag trainen en minstens twee wedstrijden per week afwerken. Vandaar dat de voetbalautoriteit hier te lande zich beijvert om professionele voetballers van Surinaamse origine speelgerechtigd te krijgen. Aanvankelijk werd door velen gedacht dat er een selectie zou worden gevormd bestaande uit voetballers uit de lokale competitie en voetballers uit buitenlandse competities die hun brood verdienen met voetballen. Ik had al eerder aangegeven dat elke coach zich bedient van de beste spelers, omdat hij zo goed mogelijk voor de dag wil komen, want zijn Curriculum Vitae is ermee gemoeid. Natio-nieuwe stijl, zoals ik het eerder al noemde, zou niet alleen zijn visitekaartje moeten afgeven tijdens de Goldcup, maar zich ook moeten plaatsen voor het Wereld kampioenschap voetbal in Qatar. Om dit te kunnen realiseren, kan je niet aantreden met spelers die bijna een jaar niet hebben gevoetbald. Een elftal bestaande uit amateurs en professionals hoeft geen probleem te zijn als beide groepen optimaal kunnen trainen en wedstrijdritme hebben, maar in dit specifieke geval is het een farce, want de ketting is zo sterk als de zwakste schakel.

Hoewel het pijnlijk is dat de spelers die de plaatsing voor de Goldcup hebben gerealiseerd, uiteindelijk niet mee kunnen, kan het helaas niet anders. Voetbal is een keiharde business en elke zakenman heeft als doel de grootst mogelijke winst te maken. In dit geval is dat mogelijk met de sterkst mogelijke selectie en dat is momenteel een selectie bestaande uit spelers die hard trainen en meerdere wedstrijden per week afwerken. Desondanks is deze aanpak gedurfd, want de spelers zijn weliswaar professionals, maar er zijn geen meetmomenten geweest, dus zijn ze niet op mekaar ingespeeld. Het blijft dus een uitdaging voor bondscoach Dean Gorré om deze individuen te smeden tot een elftal. Ik ben ervan overtuigd dat hij zich ook hiervan bewust is, dus geef ik deze aanpak het voordeel van de twijfel.

Mireille Hoepel