(Ingezonden)

Met historisch lange onderbrekingen als gevolg van Covid-19, zijn vanaf 16 maart 2020 ongeveer 18.000 kleuters, 70.000 leerlingen van het basis-, 55.000 van het secundair- en 9.500 van het tertiair openbaar onderwijs in Suriname, nagenoeg geheel verstoken van het normale leerproces. Na een schuchter voornemen van het MinOWC om de scholen te heropenen op 25 januari jl is na de verontrustende stijging van het aantal corona besmettingen besloten deze wederom uit te stellen naar 6 februari.

Inderdaad is het een heel moeilijke opgave voor de beleidsmakers om effectief in te spelen op deze wereldwijde onvoorspelbare pandemie waarvan niemand weet wanneer het einde in zicht is. Het besluit om het onderwijs te hervatten verschilt van land tot land en moet gebaseerd zijn op epidemiologische gegevens, de volksgezondheid en

andere socio-economische factoren na een verantwoorde afweging van de voordelen en de risico's. Dit besluit moet zonder meer in het belang van elk kind zijn.

Wereldwijd wordt al gevreesd dat deze onderwijsverstoring de toekomst van een hele generatie in gevaar brengt. Unicef-onderzoek in Latijns Amerika en het Caribisch gebied geeft een heel triest beeld weer:

* 137 miljoen kinderen ontberen nu onderwijs en hebben al 4 maal meer dagen verloren in vergelijking met de rest van de wereld; de meeste scholen zijn nog gesloten en ongeveer 1/3 van de landen moet nog een datum vaststellen.

* Covid-19 heeft de onderwijskloof tussen rijke en arme gezinnen nog groter gemaakt; meer dan 3 miljoen van de kwetsbare leerlingen keren waarschijnlijk niet meer terug naar school, terwijl de inschrijving voor het eerste leerjaar met 1.8% zal afnemen.

* schoolsluiting kost de regio US $ 1.2 biljoen aan toekomstige verdiensten van de leerlingen die nu verstoken zijn van onderwijs.

Het is duidelijk dat de effecten van Covid-19 op het onderwijsproces voor de gehele samenleving diepe sporen achterlaten; onderwijs beïnvloedt immers ons hele sociaal-maatschappelijk, economisch en cultureel leven. Ouders, verzorgers, leerkrachten en leerlingen zijn er allemaal persoonlijk de dupe van. Voor de kinderen zelf kunnen de risico's van onderwijsstop hun persoonlijke ontwikkeling enorm schaden. Ze verliezen niet alleen onderwijs, maar ook hun routine terwijl ze niet kunnen socializen met hun kameraden; ouders zitten met hun handen in het haar door deze abnormale vakantie die samenvalt met de economische crisis.

Niet naar school gaan betekent voor vele leerlingen vaak het gemis van schoolvoeding, in ons geval nu een

broodje. Maatschappelijke bedreigingen zoals kinderarbeid, seksuele uitbuiting, tienerzwangerschap en kindergeweld zijn ook reëel. We moeten dus heel goed beseffen dat om te voorkomen dat deze onderwijscrisis een generatieramp wordt, breed gedragen acties vereist zijn! Ook vanuit het besef dat weliswaar alle kinderen het slachtoffer zijn van de gedwongen schoolsluiting, maar niet alle kinderen gelijk zijn getroffen! De crisis heeft de reeds bestaande ongelijkheid bij kinderen uit het binnenland of afkomstig uit een zwak sociaaleconomisch milieu, verergerd.

De Covid-19 pandemie heeft tenminste in iets positiefs geresulteerd, namelijk: de erkenning van het belang van scholen. Terwijl de ouders thuis worstelen met hun kind, wordt het belang ingezien van de essentiële zorgtaak van een school. Terwijl de leerlingen soms van huis uit leren, wordt de bekwame rol van de leerkracht sterk gemist. Hoe zullen wij de verloren leermomenten weer inhalen in de coronaperiode en nog belangrijker misschien is, hoe zullen wij vorm en inhoud geven aan het onderwijs na de pandemie?

Omdat ik erin geloof dat er nauwelijks een ander moment in de geschiedenis zal zijn waar de centrale rol van onderwijs voor een duurzame ontwikkeling van land en samenleving door een ieder zo goed zal worden begrepen als nu. Maar voor nu is het belangrijk dat een krachtige aansturing plaatsvindt vanuit MinOWC om gedurende de schoolsluiting het leerproces zodanig te ontwerpen dat verantwoord onderwijs in crisis mogelijk blijft voor alle kinderen. Dit vereist een breed en transparant overlegforum waar beleidsmakers, wetenschappers, curriculumontwikkelaars, leerkrachten en ouderplatforms zich continue beraden over de reeds gepleegde en nog te plegen didactische interventies die zich concentreren op distance learning (online school).

De online uitdagingen in ons land zijn evenals andere ontwikkelingslanden immers gigantisch. Wat doen we met het belangrijkste probleem namelijk dat niet alle leerlingen en leerkrachten toegang hebben tot internet, mobiele telefoon of elektriciteit? Hoe gaan wij om met de zovele leerkrachten die geen device hebben of niet getraind zijn in afstandsonderwijs evenals de ouders? Hoe staat het met het aangepast curriculum en de nieuwe wijze van "overgang"? Behalve dat minister Marie Levens ons laatstelijk garandeerde van een deskundige voortgang van ons onderwijs, is het anders wel oorverdovend stil aan de Kafiluddistraat.