De omslag van het no nonsense adagium 'neks no fout' naar urgentie-, stabilisatie- en groeifase kenmerkt een visie van president Chan Santokhi, die contouren neerzet voor een beter Suriname. Resultaten van het gevoerde beleid zijn al zichtbaar: zonder lening uitbetaling ambtenaren salarissen en pensioenen. In diverse media worstelt president Santokhi met zijn overredingskracht het volk te overtuigen van zijn gelijk. Want er is ongeloof, ongeloof en ongeloof. Heeft de mens het fundamentele geloof in de mensheid (regering) verloren of is er iets anders aan de hand? Of is de moderniteit, de sociale media in botsing met traditionele structuren en aan de winnende hand in de perceptie van waarheden.

De president gruwt van de verkeerde perceptie over tal van zaken, zoals veroorzaker crisis, etniciteit, crisisbeheersing, IMF, FL en grijpt zelf alle communicatiemiddelen aan om een getrouw beeld te geven van de werkelijkheid. Meerdere malen gebruikt hij de terminologie (onjuiste) perceptie als boosdoener, die de weg blokkeert naar vertrouwen en economisch herstel. Kwaadwilligen lanceren fake nieuws en of amateurs (ook DNA-leden) beoefenen luchtfietserij  aangaande diepgaande zaken, zoals crisisbeheersing en monetair beleid. De sociale media worden bedolven onder fake nieuws, veelal gebaseerd op ordinaire leugens, verdraaiingen en gebakken lucht verhalen.

Tragiek van dienstbaarheid
President Santokhi maakt dienstbaarheid tot zijn levensmissie, ziet het als een spirituele opdracht het volk te verlossen van lijden onder het juk van torenhoge schuld van circa SRD 56  miljard en de facto armoe. Bestuurders van het land staan in dienst van de gemeenschap en dienen ook rekenschap te geven aan de  gemeenschap. Verantwoording, deskundigheid, integriteit en transparantie zijn randvoorwaarden voor instituten als DNA, Rechterlijke macht, Ministeries en Rekenkamer in het functioneren naar een waarheidlievende samenleving. De omslag van jarenlange plundering en hebzucht gaat naar dienstwilligheid voor elkaar.

Rechtsstatelijkheid
Een democratische rechtstaat is gestoeld op basis van de beginselen van trias politica. Eén der machten, de rechtelijke macht, die moet toezien dat alles in de samenleving volgens goed recht en wet plaatsvindt, was in de afgelopen 10 jaren sterk uitgehold en lam geslagen. De president zorgt voor het herrijzen van hun status quo. De rechtelijke macht heeft naast de toetsing van het gedrag van burgers, ook de plicht het verbinden van consequenties aan eenieder, die zich niet aan houdt aan wet en recht, ongeacht de status des persoon of orgaan, dus ook DNA-leden en ministers. Hij koestert de gedachte dat de rechtelijke macht ook controle op wet en recht heeft op de uitvoerende macht en wetgevende macht binnen het raamwerk van de trias politica, de kerngedachte van een democratische rechtstaat.

Globalisering
In de mondiale globalisering neemt Suriname een achtergestelde positie in en president Santokhi brengt kentering in het beleid. Direct na zijn aantreden zijn met diverse mogendheden contacten gelegd, getuige het historische bezoek van de Amerikaanse minister Mike Pompeo van Buitenlandse Zaken en de inmiddels aangetreden ambassadeur van Nederland. Ook het visumvrij reizen naar Europa behoort tot de ongekende mogelijkheden van internationalisering voor Surinamers. Niet alleen op economisch terrein, maar ook op politiek, technologisch, onderwijskundig, sociaal en cultureel gebied zijn er grote voordelen te behalen. Er is ook een keerzijde: Globaliseringsgolf kan leiden tot verdrukking van interne markt, maar daartoe zijn geëigende beschermende maatregelen nodig.

Positivisme en crisisbeheersing
Met het geloof in de positieve kracht van eigen kunnen en het pragmatisch economisch denken, wil de president Suriname uit het moeras halen en tot grotere hoogte brengen. Zijn positivisme heeft een sterk vooruitgangsgeloof, waarin de gedachte is dat men zichzelf kan ontwikkelen naar hogere stadia van volmaaktheid. De zelfverzekerdheid en energieke kracht van de president spatten er van alle kanten af ten faveure van het volk en wil de crisis hoe dan ook beslechten. De al uitgestippelde fasen van economische ontwikkelingen worden in gang gezet met de urgentie- stabilisatie- en groeifase, een model van crisisbeheersing om uit de recessie te geraken. Maar er is ongeduld en ongeloof. Heeft de president de juiste communicatiestrategieën om het volk te overtuigen van zijn pad tot verlichting? 'Geduld is een schone zaak,' maar gaat niet altijd op.

David Dewdath