Ingezonden: De catastrofe van de ‘VHP-consensuslijst’

Enkele walgelijke vertoningen van de oude garde in onze VHP en de onmacht van de vele mannen in de VHP om het onrecht dat het VHP volk wordt aangedaan aan te vechten tegenover voorzitter Ramdien Sardjoe, heeft erin geresulteerd dat de zo felbegeerde consensuslijst een totale catastrofe is geworden. Belangen van de dochter van voorzitter Sardjoe moesten worden behartigd en daarna moesten ook eventjes de belangen van de dochter van de heer Tilakdharie worden behartigd en als klap op de vuurpijl moesten ook nog de belangen van enkele loyalisten en vriendinnen van voorzitter Sardjoe en enkele andere hoofdbestuursleden worden behartigd. Daarvoor moesten vele hardwerkende en opofferingsgezinde VHP’ers plaatsmaken.

Een klinkend voorbeeld is de absoluut ondenkbare en irrationele keuze die men maakte voor Nickerie. Terwijl het Nickeriaanse volk, dichtbij de landelijke verkiezingen van 25 mei 2010 ons doodmartelde met meningen over de positionering van de heer Kries Matai op de kandidatenlijst, bleef voorzitter Sardjoe alleen de vraag stellen wat wij zo tegen Matai hadden en drukte hij ook vanwege het feit dat de heer Matai niet zelf wenste mee te werken, de kandidering van de heer Matai door. Het resultaat van de verkiezingen in Nickerie loog er niet om, we werden door het Nickeriaans volk afgestraft voor onze koppigheid. En nu wenste voorzitter Sardjoe opnieuw de heer Matai in beeld te brengen en daar moest dus de heer Lekhram Soerdjan voor wijken.
De heer Lekhram Soerdjan, een nieuw gezicht, hardwerkend en ook opofferingsgezind werd vierkant gedumpt en alles werd stilzwijgend geaccordeerd door de geachte heren die betrokken waren bij de besprekingen, tenminste als we dat heen en weer gerommel het etiket van besprekingen kunnen opplakken want voor het volk was het niets meer dan een levendige koehandel. Zeker wanneer de heer Santokhi aangeeft dat voorzitter Sardjoe hem de wind van voren gaf toen hij probeerde de positionering van de heer Matai bespreekbaar te maken. Ik vraag mij tig keren in gemoede af of de geachte heren (inclusief de heer Santokhi) het lef niet hebben gehad om tegenover voorzitter Sardjoe argumenten op tafel te leggen.

Mijn ervaring met voorzitter Sardjoe is dat je met sterkere argumenten zijn argumenten moet kunnen torpederen wil je serieus bij hem overkomen. Wat mij immens verbaast, is het feit dat al het goede dat tussen partijen (G-4, G9 en de zogenoemde Vernieuwingsbeweging) was afgesproken overboord werd gegooid bij het wederom betrekken van voorzitter Sardjoe bij de gesprekken en dat men aangeeft dat daar alle ellende mee begon. Uiteindelijk moest ik mij in de strijd werpen met het risico dat mijn positionering op de schopstoel zou belanden maar ik heb dat risico ingecalculeerd en genomen vanwege het feit dat elke vezel in mijn lichaam in opstand komt tegen onrecht en het onrecht was recht onder ieders neus bezig te geschieden zonder dat men heeft gedurfd een woord daartegen te zeggen. Posities en functies doen op dat moment voor mij niet ter zake, slechts het bestrijden van het onrecht.

Nu begrijp ik dat de geachte heren in ons partijgebouw drie vierde deel van hun vergadertijd besteden aan de door mij gelanceerde artikelen maar dat legt geen zoden aan de dijk. Nadat ook de zogenoemde Vernieuwingsbeweging in het offensief is gegaan en de verschillende gesprekken niet in consensus resulteerden, is men sinds maandagavond 12 uur in ons partijgebouw aan het beraadslagen geslagen en in die paniekerige situatie geprobeerd tot rigoureuze besluiten te komen (interessant is aan te geven dat ook ik vanuit ons partijgebouw werd opgebeld maar zoals ik al eerder heb aangegeven ik ben niet omkoopbaar met posities en functies). Een triester vertoning hadden wij niet kunnen hebben. Het is naar blijkt inmiddels zover dat men accepteert gefaald te hebben en dat men met geen mogelijkheid de bestuursverkiezingen zal winnen met de oorspronkelijk voorgestelde lijst tegenover de lijst van de zogenoemde Vernieuwingsbeweging. Men heeft nu pas door dat het volk de bottom up benadering van de heer Santokhi (en wij hopen dat hij zelf weet wat het inhoud) niet als papieren tijger wenst mee te maken doch daadwerkelijk wenst te beleven.

Maar heeft de heer Santokhi de guts, that what it takes, om die immense moeilijke job te klaren? De meningen zijn verdeeld. Nu hebben de geachte heren onder het gewicht van de pressie die wij hebben uitgeoefend een paar switches gemaakt (plotseling kon het allemaal dus wel) op de zogenoemde consensuslijst. Men heeft de dochter van de heer Tilakdharie laten vallen en in de het holst van de nacht bepaald dat de heer Soerdjan er weer op mag en de heer Matai van de lijst kan gaan. Tevens is bepaald dat in de top er switches worden gemaakt. Goede geluiden doch zeer opportunistisch aangezien men zonder criteria, middels willekeur en een soort jojo-politiek personen opbracht op de lijst. De schade is onomkeerbaar en onherroepelijk aangericht. Het is een fait accompli dat de geachte heren in hun individualisme, in hun materialisme, in hun anti-vrouw zijn, in hun vriendjespolitiek en regelarij cum nepotisme jammerlijk hebben gefaald en weinig tot geen daadkracht en leiderschapskwaliteiten hebben getoond. Het belangrijkste en belachelijkste stuk uit de mislukte opvoering van Shakespeares masterpiece is dat men nu de heer Santokhi bereid is op te offeren. Men vindt hem ineens (en eigenlijk alweer) goed genoeg om misschien een verloren broederstrijd te voeren dan wel om de hele hete kastanjes uit het vuur te halen voor de rest.

Nu is de heer Santokhi zoals u allen bekend, mijn presidentskandidaat vanwege zijn bijzondere kwaliteiten als technocraat doch hij is niet mijn voorzitterskandidaat. Tenzij hij aangeeft dat hij de voorzittersstoel zal opgeven indien hij voor het presidentschap zal gaan. Machtsconcentratie verafschuw ik en we hebben in dit land van de huidige leiders al teveel staaltjes daarvan gezien. Het geleuter dient voor eens en voor altijd op te houden. De heer Santokhi heeft meerdere hordes te nemen vanwege het feit dat hij altijd heeft aangegeven geen broederstrijd te zullen voeren anders doet hij 21 stappen terug. Nu hebben we een broederstrijd op komst omdat de koppigheid, de onoprechtheid en de driedubbele agenda’s van de onderhandelende heren een evenwichtige consensuslijst in de weg hebben gestaan.

Zal de heer Santokhi deze broederstrijd dan toch aangaan? Waar zal deze broederstrijd in resulteren? Een versplintering van de VHP? Een nieuwe politieke organisatie? Een verdeelde aanhang? Een overwinning van tegenstanders die van dit land een chaos aan het maken zijn? De meningen zijn heel erg verdeeld en de nieuwe leider van de VHP dient zich zwaar in te zetten om partijen bij elkaar te brengen. Voorwaar geen eenvoudige taak. Het trieste is dat het tij gekeerd had kunnen worden als de geachte heren niet verzuimd hadden om in te grijpen toen de masterpiece van Shakespeare gemanipuleerd werd. De resultaten liegen er niet om.

Ik ben de mening toegedaan dat strijd tegen onrecht onze plicht is en we dienen die strijd naar eer en geweten te leveren zonder angst voor verlies van een positie, functie of andere materiële belangen. Aan de heer Santokhi heb ik het advies meegegeven om steviger tegen onrecht te ageren anders verliest hij deze broederstrijd en indien hij niet tegen onrecht kan strijden dient hij 21 stappen terug te doen.

We staan aan de vooravond van de verkiezingen en tot mijn spijt moet ik concluderen dat wij van de VHP met zijn allen geheel Suriname hebben getoond hoe het NIET moet. En de soap gaat door…
VHP zindabad/Leve de VHP!
Mw.Mr. Drs. Sharmila Kalidien-Mansaram