Corruptie, fraude … bestrijden?

Het is geen verrassing voor velen dat Suriname zowel nationaal als internationaal al jaren achter elkaar negatief wordt gerangschikt op de Corruption Perception Index van Transparency International (CPI). De CPI beoordeelt 180 landen met een score van 0 tot 100. Bij de recente publicatie van de CPI staat Suriname op een gedeelde 70e plaats samen met nog drie andere landen, elk met 44 punten.

De termen steekpenning, corruptie en fraude halen vaker de nationale en internationale nieuwsbladen. Ook in ons geliefd land Suriname zijn deze begrippen vaker onderwerp van gesprek op openbare plekken, in vriendenkringen, tijdens familiebezoek, evenementen en of op sociale media. Dat laatste dient als een soort klokkenluiders platform waar sommige misstanden binnen de publieke sector in Suriname naar buiten wordt gebracht. Je hoort vaker hoe corrupt politici, ambtenaren, leden van de regering zijn. Fraude is niets anders dan opzettelijke misleiding om onrechtmatig voordeel te verkrijgen en bij corruptie gaat het erom "ik doe wat voor jou met de verwachting dat jij wat voor mij terug doet". De bekende "voor wat hoort wat" cultuur.

Wij horen vaker van diverse politici die luidkeels schreeuwen en propaganda maken vóór de verkiezingen en zeggen "wij gaan corruptie bestrijden, wij gaan fraude bestrijden, wij doen niet aan vriendjespolitiek, wij zijn integer, wij zijn transparant" etc. Merkt de doorsnee Surinaamse burger wel echt iets van al deze gemaakte beloftes door politici als zij eenmaal in het machtscentrum zijn beland?

Velen hebben het door dat het allemaal verkooppraatjes zijn voor eigen gewin. Vervolgens heb je weer politieke loyalisten die in alle toonaarden alles wat fout gaat goed proberen te praten en de regering te verdedigen in plaats van corrigerend op te treden zonder te kijken naar names and faces. Zoals recent de bekendste hit in Suriname waarbij wordt gezegd dat er weinig mensen zijn waarop kan worden vertrouwd en daarom moet dochter, broer, vrouw, vrienden en families links en rechts worden geaccommodeerd op de vele posten onder het mom van 'onbezoldigd' werken. Vriendjespolitiek, nepotisme, opportunisme worden keer op keer bij wisseling van de wacht in leven gehouden.

Hoe corrupt overheidsinstituten zijn geworden is niet onder stoelen en banken te schuiven. Het nemen van steekpenningen (tjuku’s) door sommige ambtenaren (gelukkig niet allemaal) en het plegen van frauduleuze handelingen, is cultuur geworden. Kortom, corruptie is ingenesteld als houtluizen, in deze instituten (sprake van financieel-economische criminaliteit). Hiervan heeft eenieder last zoals burgers, ondernemingen, investeerders en de overheid. Wij zien het gevolg ervan hoe het economisch verkeer tussen burgers onderling is verstoord en hoeveel vertrouwen de overheid geniet.

Het moet bij de regering Santokhi-Brunswijk niet bij mondjesmaat blijven door alleen maar te roepen 'Wo set en!' of 'het komt goed!' en steeds in herhaling te treden. De vraag die bij mij opkomt en ook bij andere Surinamers is "hoe gaat deze regering concrete acties ondernemen om de overheidssector 'in control' te brengen?" Als nu de 'tone at the top' is:
- Giften aannemen van diverse personen uit de samenleving.
- Het verschaffen van zuurstof aan nepotisme en opportunisme.
- Het vertonen van arrogant gedrag door te stellen dat het net enkel(e) personen zijn die alle competenties bezitten om invulling te geven aan diverse functies.
- Geen gehoor geven aan de oproep vanuit de samenleving om onafhankelijk te handelen.

Hoe geloofwaardig komt de regering nu over bij het volk? Gaat de regering op deze manier corruptie en fraude bestrijden? Is dit de wijze waarop de regering wil streven naar behoorlijk, rechtvaardig en transparant openbaar bestuur?

Rosshikapoor Moenna MSc