Column: Droog je tranen ook al heb je veel verdriet

Taxi chauffeurs in Suriname zijn heerlijke gesprekspartners.
Voordat je het weet ben je deelgenoot van de meest intieme gevoelens van wildvreemde maar heel aardige mannen.
De jongeman van 30 zette net een CD op met Nederlandse liefdesliederen toen ik instapte. Ik was verbaasd om Nederlandse in plaats van Javaanse smartlappen te horen, en vroeg:
“Houdt u van Nederlandse lovesongs?”
“Ja!” riep hij. “Ik vind de teksten zo mooi. Houdt u niet van Nederlandse liederen?”
“Zeker wel,” antwoordde ik.
“Wie zijn uw favoriete zangers?” vervolgde hij.
“Nou… eh, Stef Bos. Ik vind zijn lied Papa ik lijk zoveel op jou een prachtig lied. Mijn favoriete Nederlandse band zijn Bluf en Acda en de Munnik.”
Met de hele discussie van decolonizing the mind zouden mensen kunnen denken dat ik lieg, maar dat is niet zo.
Er zijn prachtige Nederlandse liederen en bands, die ik graag draai als ik in de auto ben.

Hij zette vervolgens in op een boeiend gesprek.
“Ik kan niet wachten totdat ik klaar ben met mijn ritten.”
“Waarom dan,” vroeg ik verbaasd.
“Dan ga ik naar mijn vriendin.”
“Je vriendin zal blij zijn.”
“Ja, ik ben zo blij met haar, en zij is blij met mij.”
“Man, dat is romantisch. Meestal hoor je dat Surinaamse mannen met meer vrouwen tegelijk willen zijn.”
Ik begon vervolgens met een lofrede op romantische liefde en monogamie.
“Liefde is het belangrijkste in je leven.”
“Ja meneer”
“En seks ook”
“Zeker meneer”
“En als je die twee kan combineren kun je nog lang en gelukkig leven met dezelfde vrouw.”
“Meneer heeft gelijk.”
“En hoe lang bent u nu met uw vriendin?”
“Al twee jaar.”
“En u, meneer, hoe lang bent u al met uw vrouw?”
“Al 35 jaar.”
“Hmm, dat langa man.”
“Hoezo?”
“Ik weet niet of ik het zolang ga volhouden. Maar dat lig niet aan mij hoor, ik wil wel.”

Net op dat moment zet Clouseau in met Droog je tranen, ook al heb je veel verdriet.
“Dit is echt mijn lied, meneer.”
“Waarom?”
“Vrouwen hebben me pijn gedaan. Als ik verdriet heb, dan ga ik naar mijn kamer en dan ga ik op bed liggen. Dan sluit ik m’n ogen en dan luister ik naar dit lied.”

“Hoeveel vrouwen heeft u al gehad?” vraag ik met medeleven in mijn stem.
“Zes meneer.”
“Zes!!”
“Ija meneer.”
Ik zat perplex te kijken naar de jongeman van 30.
“Hoe lang hebben die relaties geduurd. Wat is de langste periode geweest?”
“Nou, behalve het meisje dat ik nu heb? Ik denk 6 maanden, meestal was het 2 maanden. Met deze ben ik nu al 2 jaar.”

Wat ging er mis tussen u en de vorige vriendin.
“Nou ik ging toevallig bij haar langs en toen bleek dat ze met een andere man bezig was?”
“U heeft haar op heterdaad betrapt?”
“Ija”
“Wat heeft u toen gedaan?”
“Kunt u die coca cola stickers?”
“Nee”
“Ik heb een sticker genomen en op de ruit geplakt met de boodschap: “Bel me nooit meer!”. Toen ben ik naar huis gegaan en heb de hele dag dit liedje gedraaid.”
Op de tonen van Droog je tranen ook al heb je veel verdriet keek ik meewarig naar mijn taxi-vriend en overdacht de vijf vorige keren dat hij zich met een Nederlandse lovesong opsloot in zijn kamer.
“Wat ga je doen, als deze vriendin je bedriegt,” vroeg ik belangstellend.
“Ik ga haar twee kansen geven. Bij de eerste keer wil ik door de vingers kijken, maar bij de tweede keer is het afgelopen. Dan hoeft ze me niet meer te bellen.”
“De eerste keer?! Bedoelt u dat u haar niet direct afwijst als ze de eerste keer vreemd gaat?”
“Nee meneer, alle mensen maken fouten. Ik ook.”

De rit was ten einde. Mijn overpeinzing niet.

Sandew Hira
Reacties naar: sandewhira@amcon.nl