Het werden er toch 19 districtscommissarissen (dc’s) voor 10 districten, terwijl een kleinere efficiënte overheid was beloofd. Toen door politici tijdens de verkiezingscampagnes werd aangeven dat ze tegen verspilling en nepotisme zijn hadden enkelen kennelijk vergeten dat zij ook familie en vrienden hebben. Ook nu blijkt weer dat het gemakkelijker is om inefficiënties te veroordelen dan je er niet aan bezondigen.

Maar waarom moet je dc’s burgermoeders en burgervaders noemen; nota bene  in een land waar velen die zich vader en moeder noemen niet veel meer zijn dan slechts verwekkers. Noem de dc’s wat ze horen te zijn: Ontwikkelingswerkers. Zij moeten ontwikkeling helpen brengen in de districten en zeker niet een van de vele vaders of moeders zijn die hun verantwoordelijkheid stelselmatig ontlopen en andere opschepen met het product van hun seksuele geneugten. Ik hoorde een dc de president citeren: “Geef mij het vertrouwen en ik geef je een mooi district terug”. Ondertussen heeft de president zelf begrepen dat hij in zijn eentje ons geen mooi land terug kan geven. Heeft hij daarom zijn vrouw zo nadrukkelijk ingeschakeld om hem daarbij te helpen?

Weinigen begrijpen de accommodatiezucht van de regeerders na al die mooie woorden tijdens de verkiezingscampagne en de prachtige formuleringen in het regeringsakkoord. Alleen de NPS heeft zich tot nu toe onderscheiden. De andere partijen weten altijd wel een familielid of een goede vriend te vinden die geaccommodeerd moet worden. Nu wil de voorzitter van de VHP ook sponsoren inschakelen om mee te helpen ons een mooi land terug te geven. Zij mogen namelijk ook vertegenwoordigers voorstellen voor benoeming in RvC’s. Het lijkt mij dat hij dat liever niet moet doen. We varen zo regelrecht de timocratie in, een staatsvorm waarbij uw vermogen een voorwaarde is voor het verkrijgen en bekleden van bestuurlijke ambten. Hoe meer geld hoe meer macht. De democratie waar het ultieme streven is one man one vote laten we dan steeds meer achter ons.

Toen vond de NDP dat ze weer eens aan het woord moest komen. Tot mijn grote verbazing werd een filmpje van de VES-voorzitter, Ir. Winston Ramautarsing vertoond met als aankondiging: “een man die heel veel van economie weet”. Ja, die voorzitter van dezelfde Vereniging van Economisten in Suriname (VES) die in het NDP-regeertijdperk steeds als vijand nummer één werd weggezet, werd nu geroemd om zijn deskundig commentaar. De kritische toon naar de huidige regering toe kwam de NDP goed van pas; of betekent het opvoeren van Ramautarsing dat ondertussen ook alle economen de partij hebben verlaten? Hadden ze toen maar naar de VES geluisterd, dan zaten we vandaag niet in zo een diepe crisis.  Maar op deze “meeting” geen woord over het feit dat die NDP-regering gedurende 10 jaar twee miljard US$ van Staatsolie kreeg, de staat opzadelde met een schuld van ruim 3 miljard US$, dat de inkomsten van parastatale instituten zijn verpand en dat die regering ook nog aan de kasreserves van de burgers zat.

En dan nog een cartoon die ons dagenlang bezig hield. Incidentalisme ten voeten uit. Hobbelen van het ene naar het andere incident. Het spreekwoord hoge bomen vangen veel wind is ons allen bekend, dus het maken van zoveel commotie moest een doel hebben. Was het misschien om de aandacht af te leiden van de broer van de vp die in vele RvC’s zit met zijn Nederlandse nationaliteit?

Wij houden er overigens te weinig rekening mee dat dit soort vormen van machtsmisbruik en machtsconcentraties ons op de Democracy Index treden lager zullen doen belanden. Checks and Balances – zeer belangrijk voor de democratie – worden namelijk te grabbel gegooid. 

Het was natuurlijk beter dat zo een cartoon in ons klein land niet was gepubliceerd. Maar toen ik op zaterdagavond 1 augustus jl., tijdens de grantangi online massameeting van de ABOP via Apintie, de vp hoorde vragen om het onderschrift “Zijne Excellentie” nogmaals in beeld te brengen, dacht ik: “Moet een vicepresident deze kinderlijke blijheid met de hele natie delen?” Laat komedie over aan komedianten. Noblesse oblige! Wij kunnen niet - net als Donald Trump nu doet - wijzen op de gevolgen, maar weigeren te discussiëren over de aanleiding c.q. oorzaak daarvan.  

Ik heb mij overigens in de afgelopen 10 jaar vaker afgevraagd of het een taak moet zijn van een president om het volk te vermaken. Je wordt in die functie toch niet gekozen om toneelgroepen als “Één en één is drie” te beconcurreren. In de afgelopen 10 jaar hadden wij de meest lollige president ter wereld. Ik denk niet dat wij ooit weer zo een lollige president krijgen. Hij is een goede moppentapper en heeft velen vaak laten lachen. Maar die hoge prijs voor dat lachen betalen wij nu. 

Hans Breeveld