"President taki dat un mus wakti!"

Een jaar nadat Suriname naar de stembus is geweest, trekt Starnieuws de straat op om de meningen te peilen. Met de draaiende camera.
Maar er is veel schroom om vrijuit te spreken. Vooral die draaiende camera schrikt mensen af. Bijna niemand wil voor de camera vragen beantwoorden als "Het is een jaar geleden dat u hebt gestemd, bent u tevreden? Wat valt op het meest op? Wat is het verschil met toen en nu?"

“Ik zou willen praten, m'n mening willen geven. Maar ik werk op een ministerie, begrijpt u me niet verkeerd, maar wil geen problemen”, zegt een dame.

“No mi wan taki yere ma liever niet, soso spang ede kan mit mi”, horen we een man zeggen in de Domineestraat.

Wij gaan verder naar de Jodenbreestraat en treffen een NDP-er, die evenmin voor de camera wil verschijnen: ”Mevrouw, ik wil niet dat ik terug geroepen wordt omdat ik dingen heb gezegd. De president heeft gezegd dat we moeten wachten, un mus wakti. Sranaman eeuwig abi haast, den mus wakti rustig. A kondre ow draai”.

Maar de aangesprokene heeft wel een uitgesproken mening over de criminaliteit: “Het is vreselijk, mijn huis is op klaarlichte dag overhoop gehaald. Criminaliteit komt overal voor, maar omdat wij zo een kleine bevolking zijn, is het direct merkbaar en voelbaar”.

Een groep jongeren die rondloopt in de stad, is de mening toegedaan dat de president en zijn team moeite doen. ”De oude mensen hebben een verhoging gehad van hun AOV.” De jongeren zijn best tevreden over hoe het nu gaat in het land. “Maar de regering kan niet alles doen, de Surinamer moet een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van het land”.
Een voorbeeld dat de jongeren aanhalen is dat de Surinamer geen vuil op straat moet gooien.
“De regering verdient een kans, zij heeft tijd nodig om alles waar te maken wat zij heeft beloofd. De Surinamer moet geduld hebben dan komt alles wel goed”.

Het is opvallend dat mensen die voor deze regering hebben gestemd niet willen praten. Er heerst broodvrees, of: “Ik heb een aanvraag ingediend voor vergunningen, ze worden zo ingetrokken.”
Veel Surinamers houden liever hun mond dicht uit vrees dat zij teruggefloten worden.

(Melissa Benjamin & Raoul Lith)